Η “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” πρώτα συνέντευξη Σαμαρά που “ακυρώνει” Κυριάκο και μετά άρθρο που προαναγγέλλει “επιστροφή Τσίπρα”!!!

 

Τα “ύστερα του κόσμου” θα αναφωνούσε κανείς δανειζόμενος την φράση από τον άρχοντα στο “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του τεράστιου Νίκου Καζαντζάκη, για το συγκρότημα του Φαλήρου, των Θέμη Αλαφούζου και Αλέξη Παπαχελά. Και αυτό γιατί, μετά την συνέντευξη που έβαλε “φωτιά” στο πολιτικό σκηνικό, του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, με την οποία βάζει τριπλό βέτο στον Κυριάκο Μητσοτάκη για διερευνητικές – Χάγη και κύρωση άρθρων της Συμφωνίας των Πρεσπών, ακολούθησε άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη, στο οποίο ουσιαστικά προναγγέλλει το come back στην εξουσία του Αλέξη Τσίπρα. Στο άρθρο μάλιστα ο γνωστός καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, τοποθετεί τον Αλέξη Τσίπρα σε εκείνη την κατηγορία ηγετών, μαζί με Ελευθέριο Βενιζέλο, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, που κατάφεραν να επιστρέψουν μετά από ήττα και μάλιστα καλύτεροι και πιο ισχυροί στον λαό όπως επισημαίνει.

Το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη όπως δημοσιεύεται στο kathimerini.gr:

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…

Νίκος Μαραντζίδης*

Μπορεί κανείς να ξανασυνδεθεί με κάποιον που είχε ερωτευθεί τρελά, τον απογοήτευσε και τον ξεπέρασε; Και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις; Τις παραπάνω ερωτήσεις έκανε ο φίλος μου ο Παύλος σχολιάζοντας το προ δύο εβδομάδων άρθρο μου στην «Καθημερινή» («Όταν ο έρωτας φεύγει», 10/1/2021). Εκεί ισχυριζόμουν πως ό,τι συμβαίνει στη ζωή, λίγο-πολύ συμβαίνει και στις σχέσεις των πολιτών με τους ηγέτες τους. Εμφανίζεται, δηλαδή, κάποια στιγμή στον ψηφοφόρο ένα παράξενο αίσθημα απομάγευσης, ένα ανάμεικτο αίσθημα ρουτίνας και απογοήτευσης που λειτουργεί αποσταθεροποιητικά.

Στο ίδιο άρθρο, υποστήριξα επίσης πως οι πολιτικές ηγεσίες με διάφορες τεχνικές επιχειρούν να ανανεώνουν τη σχέση εμπιστοσύνης με τους ψηφοφόρους τους. Μία από αυτές τις τεχνικές, οι πρόωρες εκλογές, έχουν στόχο να προλάβουν τη φθορά, πριν τουλάχιστον αυτή πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αλλες φορές αυτό πετυχαίνει, άλλες όχι.

Το ερώτημα του φίλου είναι ενδιαφέρον. Μπορεί κανείς να εμπιστευθεί εκ νέου κάποιον που στο παρελθόν ενθουσιάστηκε ή και ερωτεύθηκε, αλλά στη συνέχεια απογοητεύθηκε από αυτόν; Οπως είπαμε, στην πολιτική ισχύει ό,τι και στη ζωή. Βεβαίως και συμβαίνει, αλλά χωρίς να μπορώ να μιλήσω με ακριβείς αριθμούς, νομίζω πως όλοι αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι ο κανόνας. Συχνά, είναι αλήθεια, ο χρόνος γιατρεύει παλιές πληγές, απωθεί τις κακές αναμνήσεις, γεννάει νέες ελπίδες και δημιουργεί συνθήκες, που οδηγούν μερικές φορές τον ψηφοφόρο να φωνάξει: Γύρνα πίσω!

Στη Μεταπολίτευση, είχαμε δύο τέτοιους ηγέτες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε ως θριαμβευτής το 1974. Από την ήττα του στις εκλογές του 1963, είχαν μεσολαβήσει ο θρίαμβος του Γεώργιου Παπανδρέου, τα Ιουλιανά, η δικτατορία των συνταγματαρχών και η τραγωδία του Κυπριακού. Γεγονότα που αναμφίβολα διαδραμάτισαν ρόλο στο ξαναζέσταμα της σχέσης του Καραμανλή με τους ψηφοφόρους.

Το 1993, επέστρεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μετά την ήττα του από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στις εκλογές του 1989, κι ενώ πολλοί είχαν προδικάσει ένα άσχημο πολιτικό τέλος λόγω της υπόθεσης Κοσκωτά, ο Παπανδρέου κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τις εκλογές αλλά και να αγγίξει σχεδόν το 48% του 1981 (46,88%).

Στον 20ό αιώνα, μόνον ένας ακόμη κατάφερε κάτι παρόμοιο, να επιθυμούν δηλαδή οι ψηφοφόροι που τον αποδοκίμασαν να επιτρέψει. Αυτός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος μετά τις εκλογές του 1920, την ήττα που τον πλήγωσε ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην πολιτική του καριέρα, επέστρεψε το 1928 ως «παράκλητος», ως ηγέτης μιας παράταξης που κέρδισε το 63% των ψήφων.

Οι τρεις ηγέτες είχαν αναμφίβολα πολλές διαφορές μεταξύ τους και οι συνθήκες της διακυβέρνησής τους ήταν επίσης διαφορετικές. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, συγκριτικά με τους άλλους δύο, κυβέρνησε σε πιο ταραγμένους καιρούς. Μέσα σε διεθνείς κρίσεις και πολέμους, βίωσε νίκες και καταστροφές, εθνικούς διχασμούς και δικτατορίες. Ο Παπανδρέου, ο πιο τυχερός από τους τρεις, κυβέρνησε με τη χώρα εντός της Ευρώπης, με πολιτική σταθερότητα και ειρήνη.

Το κοινό στοιχείο και των τριών είναι ότι αγαπήθηκαν και μισήθηκαν έντονα. Είχαν φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς. Γεννούσαν πάθη με μοναδικό τρόπο. Ηταν χαρισματικοί ηγέτες, αλλά και αμφιλεγόμενες περιπτώσεις διακυβέρνησης.

Το ίδιο και ο Τσίπρας βεβαίως. Γιατί μπορεί ο φίλος μου να μην ανέφερε πουθενά στο σχόλιό του πως η ερώτηση αφορούσε στην πραγματικότητα τον Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο, εμένα τουλάχιστον εκεί πήγε το μυαλό μου.

Μπορεί δηλαδή το εκλογικό σώμα να εμπιστευθεί ξανά τον Τσίπρα ή η σχέση αυτή πέρασε για πάντα στο παρελθόν; Η απάντηση είναι απλή: Ναι, μπορεί! Οχι απαραιτήτως φέτος ή του χρόνου, αλλά σε βάθος χρόνου, ναι μπορεί.

Καταλαβαίνω πως για πολλούς αυτό είναι αδιανόητο – όπως αδιανόητο ήταν για κάποιους, για παράδειγμα, ο Παπανδρέου μετά το 1989 και την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο να επιστρέψει ως πρωθυπουργός.

Στην πολιτική, όμως, ποτέ μη λες ποτέ. Ποτέ μην ξεγράφεις τους πεισματάρηδες, φιλόδοξους και ανθεκτικούς ηγέτες. Και ο Τσίπρας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ηγετών. Αυτό που αναζητά για να επανέλθει είναι χρόνο και τύχη. Αν θα τα βρει είναι άλλο ζήτημα.

Ο Βενιζέλος επανήλθε σε οκτώ χρόνια, ο Καραμανλής σε έντεκα και ο Παπανδρέου σε τέσσερα. Και οι τρεις προηγούμενοι ήταν διαφορετικοί όταν επέστρεψαν. Και από πολλές πλευρές ήταν καλύτεροι και πιο ώριμοι συγκριτικά με την προηγούμενη διακυβέρνησή τους.