Δειλός, θρασύς, ένοχος

 

Στο ερώτημα αν η ΕΥΠ παρακολουθεί τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τον υπουργό του ο πρωθυπουργός μπορούσε να δώσει τρεις απαντήσεις: ναι, όχι, δεν γνωρίζω. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την τέταρτη (μη) επιλογή: να το βάλει στα πόδια.

Σε μια πρωτόγνωρη για τα κοινοβουλευτικά χρονικά κίνηση, αποφάσισε να κλείσει μόνος του τη συζήτηση στη Βουλή και να σηκωθεί να φύγει. Την ώρα, μάλιστα, που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε έναν αυτονόητο όρο: αν αποδειχθεί η παρακολούθηση από την ΕΥΠ της ηγεσίας του στρατεύματος, να παραιτηθεί.

Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να σηκώσει το γάντι απαντώντας πως «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Δεν το έκανε και ο λόγος είναι απλός. Είναι ένοχος. Ως πρωθυπουργός, ως προϊστάμενος-με δικό του νόμο- της ΕΥΠ, ως εμπνευστής και ιθύνων νους του παρακράτους των παρακολουθήσεων.

Είναι ταυτόχρονα και ψεύτης, αφού διαβεβαίωνε ότι η κυβέρνηση και ο ίδιος δεν έχουν ούτε γνώση ούτε σχέση με το Predator. Η αποκάλυψη των New York Times ότι η Intellexa έκανε εξαγωγή του παράνομου λογισμικού με άδειες που, σύμφωνα με την επιβεβαίωση του ΥΠΕΞ, περνούν από τη Γενική Γραμματεία Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, της οποίας προΐσταται ο επί χρόνια στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Γ. Σμυρλής, καταρρίπτει κάθε αφήγημα που εξυφάνθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ως είθισται, επέλεξε ξανά τη σιωπή. Στάση που δεν επιβεβαιώνει παρά την ενοχή. Ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι καμία επιχείρηση συγκάλυψης δεν μπορεί να τον διασώσει.

Ως αμερικανοτραφής, άλλωστε, θα γνωρίζει πως ό,τι πει μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Δεν θα κρύβεται, όμως, για πάντα.

Το θράσος, ο κυνισμός, τα ψέματα, η δειλία και οι θεατρινισμοί θα προκαλούσαν γέλιο αν ο ίδιος δεν είχε μετατραπεί πια σε παράγοντα αστάθειας και αποσταθεροποίησης. Το τέλος της μαύρης περιόδου της διακυβέρνησής του είναι πλέον ζήτημα Δημοκρατίας.