Το «μοντέλο του αναδόχου αναδάσωσης», το μόνο πραγματικό σχέδιο που έδειξε να διαθέτει την ώρα που καίγεται ο τόπος, το οξυγόνο και το βιος των ανθρώπων.
Αν πριν από σαράντα χρόνια μας έλεγε κάποιος ότι θα έπρεπε να πληρώνουμε εισιτήριο για να κάνουμε μπάνιο στην Αττική, θα τον κοιτάζαμε σαν εξωγήινο -κανονικό, όχι του Υμηττού... Σήμερα τα παιδιά μας έχουν συνηθίσει να το θεωρούν περίπου αυτονόητο.
Αν σήμερα έρθει κάποιος και σας πει ότι για να κάνετε μια βόλτα στο βουνό, μέσα στο δάσος, σε παραδοσιακά μονοπάτια, θα πρέπει να πληρώσετε εισιτήριο, το πιθανότερο δεν είναι να τον αντιμετωπίσετε ως εξωγήινο; Ε, λοιπόν, μην βιάζεστε. Τουλάχιστον ρίξτε πρώτα μια ματιά σε κάτι γειτονικές χώρες του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα. Δεν χρειάζεται καν να περάσετε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να ανακαλύψετε ότι υπάρχουν ημερήσιες ή διήμερες προπληρωμένες κάρτες, κάρτες ατομικές, κάρτες για όλη την οικογένεια, κάρτες για παιδιά, κάρτες για να περπατήσεις στο δάσος επί πληρωμή.
Αυτό που κάποτε φάνταζε εξωφρενικό σιγά - σιγά γίνεται καθημερινότητα. Οι άνθρωποι συνηθίζουν στην ιδέα της ιδιωτικοποίησης της χρήσης του δημόσιου χώρου, αποδέχονται ότι όλα γίνονται υπηρεσίες, εμπορεύματα και ότι ο πολίτης είναι χρήστης, πελάτης που πληρώνει για τη χρήση και τη συντήρηση του δημόσιου χώρου. Πίσω από αυτές τις πρακτικές εμφιλοχωρεί η ίδια αντίληψη: Γιατί να πληρώνετε φόρους; Θα σας τους μειώσουμε και θα πληρώνετε απευθείας, όσοι έχετε βέβαια, τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν κάποιοι ιδιώτες, αυτοί οι ίδιοι που θα αναλάβουν τη διαχείριση του πάλαι ποτέ δημόσιου χώρου, ο οποίος παραμένει τύποις δημόσιος.
Αν κάποιος αναζητεί αναλογίες με το ελληνικό σήμερα, ας αναλογιστεί τι σημαίνει -και από ποια ιδεολογική (και πολύ, πολύ πρακτική)- μήτρα εκπορεύεται η φράση που είπε δις ο Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου της Πέμπτης: "Δεν θέλω, ως κράτος -το έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν και δεν τα έχουμε καταφέρει καλά- να διαχειριζόμαστε χρήματα".
Κι ας τη συνδέσει με το "μοντέλο του αναδόχου αναδάσωσης", το μόνο πραγματικό σχέδιο που έδειξε να διαθέτει την ώρα που καίγεται ο τόπος, το οξυγόνο και το βιος των ανθρώπων. Ένα σχέδιο που λησμόνησε, μάλιστα, να το συσχετίσει με την κοινωνία των πολιτών, όπως είχε πει την πρώτη φορά στη διαγγελματικού τύπου δήλωσή του.
Την Πέμπτη, που το ανέπτυξε, το συνέδεσε ευθέως με ιδρύματα και τεχνικές εταιρείες, εκφράζοντας μάλιστα την πεποίθηση ότι "πολλά από αυτά τα έργα θα γίνουν και ως εταιρική κοινωνική ευθύνη", θα εκπέσουν δηλαδή και από την εφορία...
Ας μην ξεχάσουμε επίσης ότι αυτό το μοντέλο εκφωνήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με την αναφορά Μητσοτάκη σε "παραγωγικά δάση", που συμπληρώθηκε από την αναφορά ότι "δεν έχουν όλα τα δάση την ίδια οικολογική σημασία", ενώ την ίδια ώρα μιλούσε για την ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης.
Η στρατηγική επιλογή της απόσυρσης του κράτους και στα θέματα του περιβάλλοντος, για τα οποία υπάρχουν ήδη ζοφερά δείγματα γραφής, δείχνει πόσο κυριολεκτικά προφητικός αναδεικνύεται ο στίχος του Μιχάλη Κατσαρού: "Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου