Ο οδοστρωτήρας Μητσοτάκη - Χατζηδάκη ολοκλήρωσε το (νομοθετικό) έργο του με τρία καίρια πλήγματα στα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνδικάτων: Με διαδοχικές διατάξεις, περιορίζει δραματικά, στα όρια της απαγόρευσης, το δικαίωμα στην απεργία, εξουδετερώνει τα συνδικάτα, ποινικοποιεί τις κινητοποιήσεις και επιβραβεύει την απεργοσπασία.
Έτσι, οι προβλέψεις του νομοσχεδίου, με την επιβολή της δεκάωρης εργασίας με ατομική σύμβαση και μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, το “σπαστό” ωράριο στη μερική απασχόληση, την “αναγκαστική” άδεια στον εργαζόμενο και τις ανεξέλεγκτες απολύσεις, “θωρακίζονται” με απαγόρευση και ποινικοποίηση των απεργιών. Ακόμα ο υπουργός Εργασίας μπορεί να ρυθμίζει ποιοι και πόσοι θα δουλεύουν κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.
Τα τρία επίμαχα άρθρα
Συγκεκριμένα, με το άρθρο 91 του νομοσχεδίου περιορίζεται η δυνατότητα κήρυξης απεργίας ή και ολιγόωρων στάσεων εργασίας και προστίθενται επιπλέον γραφειοκρατικές διατυπώσεις, ενώ με το άρθρο 93 επιδιώκεται η καταστολή στις απεργιακές κινητοποιήσεις, προβλέποντας ακόμα πιο εξοντωτικές διώξεις για τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους.
Αναλυτικά:
1. Εάν κριθεί παράνομη απεργία ή στάση εργασίας που έχει κηρυχθεί από πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, δεν επιτρέπεται η επανακήρυξη απεργίας από την αντίστοιχη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση για το ίδιο θέμα. Με τις νέες διατάξεις περιορίζεται αισθητά η συλλογική ελευθερία και μάλιστα σε υπερκείμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που συχνά αναγκάζονται, στο πλαίσιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων, να «καλύψουν» τις απεργίες, αφού το 90% των απεργιακών κινητοποιήσεων που φτάνουν στα δικαστήρια κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές.
Επαναφορά του lock-out
2. Οι συνδικαλιστές που πραγματοποιούν καταλήψεις, αποκλεισμούς ή ασκούν βία, εμποδίζοντας τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία να εργαστούν, θα έχουν αστική «αποζημιωτική» ευθύνη. Η ευθύνη δεν βαραίνει το σύνολο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά εκείνους που προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις, ενώ η καταβολή αποζημίωσης προϋποθέτει την άσκηση αγωγής από τη θιγόμενη επιχείρηση.
Ειδικότερα, με το άρθρο 93 θεσμοθετείται η αστική ευθύνη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των υπαίτιων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται, “οι συνδικαλιστές που πραγματοποιούν καταλήψεις, αποκλεισμούς, ή ασκούν βία, εμποδίζοντας τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία να εργαστούν, θα έχουν αστική 'αποζημιωτική' ευθύνη”. Όπως εκτιμούν έγκριτοι νομικοί, η συγκεκριμένη διάταξη “θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο 'κυνηγητό' κατά των συνδικαλιστών, που θα ευθύνονται πλέον για ό,τι συμβεί στις επιχειρήσεις και με την ατομική περιουσία τους για γεγονότα που πολύ συχνά είναι εκτός της σφαίρας ευθύνης τους”.
Ουσιαστικά, με τη συγκεκριμένη διάταξη επανέρχεται το «λοκ άουτ» από την πίσω πόρτα και οχυρώνεται η απεργοσπασία. Οι συνδικαλιστές θα διώκονται γιατί θα εμποδίζουν την προσέλευση των απεργοσπαστών στην εργασία τους.
Απεργία με “άδεια” υπουργού
Με το άρθρο 94 υποχρεώνονται όσες συνδικαλιστικές οργανώσεις κηρύσσουν απεργία στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ κ.λπ. να υποβάλουν στον ΟΜΕΔ αίτηση διεξαγωγής δημόσιου διαλόγου για τα αιτήματα της απεργίας, ενώ για όσο διαρκεί ο δημόσιος διάλογος αναστέλλεται η άσκηση του δικαιώματος απεργίας και με το άρθρο 95 παρ. 1 προστίθεται στο προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας («προσωπικό ασφαλείας») το προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας.
3. Η ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία κατά τη διάρκεια απεργιών στην κοινή ωφέλεια ορίζεται κατ’ αρχήν σε 33%, αλλά προβλέπεται ότι μπορεί να μειωθεί με ΚΥΑ που εκδίδουν ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός, κατόπιν τεκμηριωμένου αιτήματος ή συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων. Σε περίπτωση που δεν επέλθει η συμφωνία για το προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας, η διαφορά παραπέμπεται στη μεσολάβηση του ΟΜΕΔ. Η ρύθμιση δίνει εξουσία στον εκάστοτε υπουργό να ορίζει αν, ποιοι και πόσοι θα δουλεύουν κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων.
Δεκάωρο με ατομικές συμβάσεις
Προκειμένου να αρθούν τα όποια εμπόδια για την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας και του δίωρου των απλήρωτων υπερωριών, το νομοσχέδιο προβλέπει την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου. Από την ισχύουσα διαδικασία παρακάμπτεται το σωματείο και η υπογραφή συλλογικής σύμβασης, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να είναι ο αδύναμος κρίκος.
Με άλλα λόγια, μέσω της διευθέτησης του χρόνου εργασίας με ατομική συμφωνία, την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας με δύο ώρες απλήρωτης υπερωρίας σε καθημερινή βάση, το Νομοσχέδιο Χατζηδάκη επιβάλλει και καθιερώνει τη φθηνή εργασία στη μετά-Covid περίοδο, την ώρα που οι μισθοί θα παραμείνουν καθηλωμένοι στα επίπεδα του 2019 για την επόμενη διετία, δηλαδή μέχρι το τέλος του 2022.
Να σημειωθεί πως στο τελικό κείμενο του νομοσχεδίου διευκρινίζεται ότι απαγορεύεται η καταγγελία της σύμβασης εργασίας για τον λόγο ότι ο εργαζόμενος δεν υπέβαλε αίτημα για διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Το αρχικό κείμενο έκανε λόγο για απαγόρευση απόλυσης στην περίπτωση που ο εργαζόμενος δεν δεχτεί το αίτημα του εργοδότη για διευθέτηση.
Οι 11 ανατροπές του νομοσχεδίου Χατζηδάκη
* Κατάργηση του οκταώρου και θεσμοθέτηση της δεκάωρης εργασίας με ατομική σύμβαση.
* Διακεκομμένο ωράριο για τους εργαζόμενους με μερική απασχόληση.
* Ο εργοδότης θα μπορεί να χορηγεί "αναγκαστική" άδεια στον εργαζόμενο.
* Απελευθέρωση ωραρίου, κατάργηση κυριακάτικης αργίας.
* Θεσπίζονται ανεξέλεγκτες απολύσεις.
* Ο εργοδότης απαλλάσσεται από μισθούς υπερημερίας και ο εργαζόμενος δεν επαναπροσλαμβάνεται.
* Διπλασιάζονται και καθίστανται «φθηνές οι υπερωρίες».
* Καταργείται η Επιθεώρηση Εργασίας (ΣΕΠΕ).
* Απαγόρευση απεργιών.
* Ποινικοποίηση συνδικαλιστικής δράσης και επιβράβευση απεργοσπασίας.
* Αίρεται η προστασία μελών του Δ.Σ. των σωματείων από τις απολύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου