Εκτεθειμένος στην οργή του κόσμου ο Κ. Μητσοτάκης

 

«Η κυβέρνηση είναι όμηρος στο γήπεδο της πολιτικής χρεοκοπίας, όμηρος στην επικοινωνία που δημιουργεί και όμηρος μιας εξαιρετικά μεροληπτικής υπέρ των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων νεοφιλελεύθερης πολιτικής», τόνισε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ο Ν. Βούτσης, τ. πρόεδρος της Βουλής.

Συνέντευξη παραχώρησε ο τ. πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, «Στο Κόκκινο», αναφέροντας: 

Ένα μείζον ζήτημα που αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητα αλλά δεν υπάρχει στην ατζέντα των θεμάτων που προβάλλονται είναι η φοβερή ακρίβεια. Δεν είναι μόνο οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, είναι και η βενζίνη και το πετρέλαιο, είναι και οι λογαριασμοί της ΔΕΗ που έρχονται. Είναι σαφές ότι όχι μόνο για όσους διαβιούν με τον κατώτερο μισθό ή για όσους αντιμετωπίζουν συνθήκες ανεργίας αλλά και για τα μεσαία εισοδήματα η κατάσταση είναι πάρα πολύ άγρια και στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας. Αυτό πέραν όλων των θεμάτων της επικαιρότητας που εντάσσονται σε μία ατζέντα τόσο διεθνή όσο και εγχώρια και διαμορφώνουν μία πολιτική καύσιμη ύλη που φέρνει στην επιφάνεια πολύ σοβαρά στοιχεία και σημεία για αντιπαράθεση, για συγκρούσεις αλλά και για πολιτικό αναστοχασμό και στη χώρα μας και διεθνώς. Διότι όλα αυτά τα οποία περιγράφονταν όπως η κλιματική κρίση, οι σχέσεις και οι αλληλοεπικαλύψεις αλλά και οι ανισότητες αποτελούν πλέον ζητήματα πάρα πολύ επίκαιρα με δραματική έννοια.

Σε ότι αφορά το Αφγανιστάν είναι προφανές ότι σε κλίμακα Ευρώπης αλλά και σε επίπεδο του ΝΑΤΟ δεν γνωρίζω αν υπάρχει η ικανότητα και η διάθεση θα έλεγα για τον απαραίτητο αναστοχασμό. Διότι αυτή η κρίση θα έχει συνέπειες. Είχα παραβρεθεί και σε 3 μεγάλες Διασκέψεις Προέδρων των Κοινοβουλίων της Ε.Ε όπου θέταμε το ζήτημα της ύπαρξης ευθυνών για την παρουσία μας ως Ευρώπη κι ως παρακολούθημα του ΝΑΤΟ σε όλες αυτές τις εκστρατείες και κυρίως στο Αφγανιστάν. Τονίζαμε ότι δεν πρέπει να μας μιλάτε για το προσφυγικό – μεταναστευτικό σαν να συμβαίνει κάπου αλλού και μας έρχονται αναιτίως κάποιοι άνθρωποι διότι εδώ υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν ζητήματα στρατηγικής και πολιτικής της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων. Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν και ενδεχομένως κάποιοι να μην καταλάβαιναν κιόλας.

Τα ζητήματα αυτά είναι πολύ κρίσιμα γι’ αυτό χρησιμοποιώ τον όρο του πολιτικού αναστοχασμού και της ανάγκης που υπάρχει στην κατεύθυνση αλλαγής στρατηγικής.

Το ίδιο βεβαίως ισχύει και στο πεδίο της κλιματικής κρίσης με τις πυρκαγιές και τα φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας σε διεθνή κλίμακα. Εκεί εστιάζονται και οι μεγαλύτερες κυβερνητικές ευθύνες. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι τώρα η Κυβέρνηση της ΝΔ ανακαλύπτει την κλιματική απειλή και τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Δεν είναι μόνο αυτό το οποίο, πολύ σωστά επεσήμανε από την πρώτη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας, η ύπαρξη δηλαδή της έκθεσης Γκολντάμερ όπως και από παλαιότερα οι εκθέσεις του ΟΗΕ και των χιλιάδων οικολόγων.

Στην Ελλάδα υπήρξε το φαινόμενο της πυρκαγιάς στα Γεράνεια όρη μόλις τον Μάιο μήνα όπου κάηκαν ολοσχερώς 60 χιλιάδες στρέμματα. Αμέσως ακολούθησαν έκτακτες κυβερνητικές συσκέψεις όπου υποτίθεται ότι έλαβαν υπόψη τους όλα τα πρωτοφανή στοιχεία της νέας φάσης όπου έχουμε εισέλθει ως χώρα και στις 15 Ιουνίου έκαναν δηλώσεις σε σχέση με την αντιπυρική περίοδο, τα σχέδια πρόληψης και τον βαθμό ετοιμότητας. Το αποτέλεσμα είναι ότι και στις δύο βασικές συνιστώσες που αφορούν στην πρόληψη δηλαδή στη διαχείριση των δασών και στη διαχείριση της πυροπροστασίας βρέθηκαν εκτός πραγματικότητας.

Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ήταν πρωτοφανείς οι συνθήκες με τους ανέμους των μηδενικών μποφόρ το ότι παράγονταν συνεχώς και αναπαράγονταν οι εστίες της πυρκαγιάς είναι έξω από κάθε λογική το να μην υπάρξουν συγκεκριμένες κυβερνητικές ευθύνες αλλά και του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος είχε πάρει πάνω του από τον περασμένο Ιούνιο μετά τη φωτιά στα Γεράνεια την υπόθεση της πυροπροστασίας. Δεν γίνεται να μην υπάρξουν συγκεκριμένες ευθύνες για το ότι δεν υπήρξε κανενός είδους στρατηγική πρόληψης και διαχείρισης των πυρκαγιών με τα δραματικά αποτελέσματα που ζήσαμε όλοι.

Το ότι θα λείψουν 1.200.000 στρέμματα και μάλιστα σε συγκεκριμένες περιοχές από τον φυσικό πλούτο και από την ισορροπία της φύσης θα έχει δραματικά αποτελέσματα για το αμέσως προσεχές μέλλον τόσο στο περιβάλλον και την υγεία όσο και στην οικονομία και τις παραγωγικές δραστηριότητες.

Το πρόβλημα είναι, ενόψει και της συζήτησης που θα γίνει την προσεχή Τετάρτη στη Βουλή σε επίπεδο Αρχηγών κομμάτων για το θέμα της καταστροφής από τις πυρκαγιές, ότι βγήκε ο κ Μητσοτάκης δύο με τρεις φορές αλλά και άλλοι υπουργοί και είπαν ότι έγιναν λάθη, υπήρξαν παραλείψεις και ζήτησαν συγγνώμη χωρίς να κάνουν τον κόπο επί τρεις εβδομάδες να αναφερθούν στο ποια ήταν αυτά τα λάθη, ποιες ήταν αυτές οι παραλείψεις, ποιες αμέλειες υπήρξαν.

Αντιθέτως βγήκε ο κ. Πρωθυπουργός και είπε προς την Αξιωματική αντιπολίτευση, συνεχίζοντας την τακτική της αντιπολίτευσης προς την αντιπολίτευση, ότι η έκθεση Γκολντάμερ που μας είχε επιδοθεί από τον ίδιο τον Καθηγητή στη Βουλή τον Φλεβάρη του 2019, ελήφθη υπόψη και μάλιστα εφαρμόστηκαν τα δεδομένα της. Είναι δραματική η προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών.         

Ο κ. Πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται τη βαριά ευθύνη της χρεοκοπίας στη λειτουργία του επιτελικού κράτους. Το αισθάνεται και γι’ αυτό ανομολόγητα τα πρώτα διορθωτικά μέτρα, τα οποία πήρε, έγιναν στο επίπεδο της συνεννόησης με βασικά στελέχη του επιτελείου του ή της υποστήριξης του επιτελικού κράτους ή τέτοιου τύπου αναδιαρθρώσεις.

Ο κ. Μητσοτάκης καταλαβαίνει ότι έχει ο ίδιος τη βασική, τη συνολική ευθύνη για την επιλογή που έκανε να λειτουργήσει με έναν τέτοιο τρόπο το κράτος όπως έγινε και σε μερικές πτυχές της κρίσης της πανδημίας, όπου δεν ενεργοποιούνται η Κοινωνία των Πολιτών, οι Δήμοι, οι Περιφέρειες, οι ειδικοί, τα επιστημονικά κέντρα, το σύνολο των ανθρώπων που γνωρίζουν όπως αυτοί που έχουν παραμείνει στις αποψιλωμένες δασικές υπηρεσίες. Η επιλογή δηλαδή του επιτελικού κράτους με ένα τρόπο συγκεντρωτικό να αντιμετωπιστούν τόσο μεγάλα προβλήματα αποτελεί στρατηγικό λάθος και αυτό το έχει αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης. Πολύ σωστά από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει εντοπιστεί σε αυτό το σημείο η μεγάλη ευθύνη και είναι πολύ κρίσιμο το ζήτημα της ανάληψης αυτής της ευθύνης.

Δεν είναι δυνατόν τον μήνα Αύγουστο να αιφνιδιάζονται όλοι και να τροφοδοτούν τις πολιτικές και παραπολιτικές στήλες για το πώς με 0 μποφόρ μπορεί να αυτοτροφοδοτείται μία πυρκαγιά, για το πώς με πάνω από 38 βαθμούς Κελσίου δεν μπορούν να πετάξουν τα Canadair και για το γεγονός ότι οι πυροσβεστικές δυνάμεις που βρίσκονταν στα σημεία δεν γνώριζαν που και πως να κινηθούν γιατί είχαν μεταφερθεί από άλλες περιοχές.

Η στρατηγική λοιπόν να σταματήσει η φωτιά όταν φτάσει στη θάλασσα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Αλέξης Τσίπρας, προφανώς ανέδειξε τρομακτικά προβλήματα συντονισμού και πρόληψης και έχει αφήσει συνολικά εκτεθειμένη την Κυβέρνηση και τον κ. Μητσοτάκη. Είναι εκτεθειμένοι στην οργή του κόσμου για το ότι υπήρξε μία πολύ μεγάλη υπέρβαση στο τι τελικά συνέβη από αυτό που θα ανέμενε κανείς να γίνει.

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις από τέτοιες μείζονες κρίσεις δεν επιλύονται ούτε με ατάκες, ούτε με ύβρεις, ούτε με συμψηφισμούς επί νεκρών και θυμάτων. Η επιλογή αυτή είναι κεντρική επιλογή από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του ίδιου του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου, Αλέξη Τσίπρα.

Θέλουμε να κάνουμε μία σκληρή, μαχητική, τεκμηριωμένη, προγραμματική αντιπολίτευση ώστε να μην υπάρχει το φύλλο συκής της σύγκρουσης πάνω στο γήπεδο της στείρας επικοινωνίας, των fake news, των ανήθικων και απάνθρωπων συμψηφισμών. Το γεγονός από την άλλη πως ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος επέλεξε με τέτοιου τύπου τακτικές να απαντάει την ώρα μάλιστα που οι φλόγες έκαιγαν στα Βίλια, δείχνει ότι είναι ένα γήπεδο από το οποίο δεν μπορεί να πάρει αποστάσεις η παρούσα κυβέρνηση δυόμιση χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Η Κυβέρνηση είναι όμηρος στο γήπεδο της πολιτικής χρεοκοπίας, όμηρος στην επικοινωνία που δημιουργεί και όμηρος μιας εξαιρετικά μεροληπτικής υπέρ των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αυτή η πολιτική σε όλες τις κρίσεις έφτασε σε ένα όριο όπου αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Αυτό το οποίο βλέπει πλέον όλος ο κόσμος είναι ότι ένα πλεονέκτημα που είχε φιλοτεχνηθεί για τις ικανότητες του Πρωθυπουργού στη διαχείριση μεγάλων κρίσεων βρίσκεται υπό ισχυρή δοκιμασία αν δεν έχει καταρρεύσει στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.       

Μπαίνουν σε δοκιμασία όπως είπαμε προηγούμενα, αφενός το τεχνηέντως στα όρια της αγιογραφίας φτιαγμένο, πλεονέκτημα της δυνατότητας διαχείρισης κρίσεων για το οποίο σεμνύνεται ο πρωθυπουργός και το οποίο στηρίζει και με μια σκληρή αντιπολίτευση παρελθόντος σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ για μια δοκιμαζόμενη ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία. Μπαίνει αυτό το τεκμήριο σε δοκιμασία, θα έλεγα και σε αποδρομή στη συνείδηση του πλειοψηφικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία.

Ταυτόχρονα όμως έρχονται στην επιφάνεια μεγάλα προβλήματα που δημιουργούν άλλα πολύ μεγάλα προβλήματα στους πολίτες. Αν θυμάστε το βασικό πολιτικό διακύβευμα, που είναι στο DNA της Νέας Δημοκρατίας, ήταν το θέμα της ασφάλειας. Δυστυχώς για τη Νέα Δημοκρατία και τον πρωθυπουργό, που είναι και νέος άνθρωπος, ασφάλεια σημαίνει καταστολή και αυταρχισμός. Ταυτίζεται με την αστυνομοκρατία και την εγκληματικότητα όπου και εκεί κατά τη γνώμη μας δεν τα έχουν πάει καλά.

Η ανασφάλεια που έχει ο μέσος πολίτης, ο κάθε πολίτης ενόψει της τρομακτικής ακρίβειας που μιλήσαμε στην αρχή, ενόψει ότι αισθάνεται πλήρως ανοχύρωτος σε φυσικές καταστροφές όπως κατεδείχθει και όπως σωστά σώθηκαν και ευτυχώς που σώθηκαν ανθρώπινες ζωές, ταυτόχρονα δεν έγινε δυνατό με ένα τρόπο συντονισμένο να σωθεί το φυσικό περιβάλλον, που είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για όλους μας, πολλές περιουσίες και κυρίως παραγωγικές εστίες. Δεν έγινε δυνατό αυτά να σωθούν. Η ανασφάλεια που έχει ο μέσος πολίτης, οι νέοι άνθρωποι κυρίως εν όψη της κατάδειξης αυτών των τεράστιων αστοχιών, ανεπαρκειών και λαθών της κυβερνητικής πολιτικής  είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Στην πανδημία είναι κοντά στους 13.500 συμπολίτες μας που έχουν χάσει τη ζωή τους, αυξάνονται οι διασωληνωμένοι, αυξάνεται η πίεση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, σε λίγο θα ξεκινήσουν τα παιδιά μας σχολείο και σας μιλάει ένας άνθρωπος που κάναμε εμβόλιο και στο παιδί μου που είναι 13 χρονών. Χωρίς καμία επιφύλαξη. Για την ανάγκη του εμβολιασμού σε όλες τις ηλικίες σαν μια ασπίδα που θα πρέπει να υπάρξει.

Από πλευράς της κυβέρνησης όμως βλέπουμε και σε αυτόν τον τομέα της πανδημίας και στον τομέα των πυρκαγιών και φυσικών καταστροφών και στο ζήτημα της οικονομίας και προφανώς που εκεί είναι και περισσότερο αλλά και διεθνές ζήτημα, για το Αφγανικό και τις συνέπειες του διαμορφώνει ένα κέλυφος ανασφάλειας θα έλεγα. Αβεβαιότητας και ανασφάλειας θα έλεγα. Και αυτό είναι κάτι που δοκιμάζει επιπλέον την παρούσα κυβέρνηση και δημιουργεί και ζητήματα ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, τα οποία βεβαίως στην ώρα τους και αφού μπορέσει να γίνει αυτός ο αναστοχασμός και σε διεθνή κλίμακα για το ποια είναι τα μεγάλα επίδικα μετά το σύνολο αυτών των μεγάλων κρίσεων, θα διαμορφωθεί και θα μορφοποιηθεί και στην ελληνική κοινωνία. Αυτό το λέω ως εκτίμηση.

Η ώρα αυτή που προείπα είναι το χθες και το προχθές. Είναι οι πραγματικότητες οι οποίες διαμορφώνουν τα γεγονότα και τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Δημιουργούν πολιτική, δημιουργούν συσχετισμούς και ατζέντα. Όχι από μόνα τους. Φτιάχνουν ένα περιθώριο που οι πολιτικές δυνάμεις αναπροσαρμόζουν και βαθαίνουν την πολιτική τους και βεβαιώνονται ή διαψεύδονται.

Από την διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, παραδείγματος χάριν, πριν από δύο χρόνια σχεδόν μέχρι τα τελευταία ντοκουμέντα της προγραμματικής συνδιάσκεψης το θέμα των ανισοτήτων και του βαθέματος και της αλληλοεπικάλυψης τους από το σύνολο των τριών τεσσάρων κρίσεων, το έχουμε δουλέψει πάρα πολύ. Το έχουμε προσεγγίσει από καιρό, χρόνια θα έλεγα, και έρχεται μια στιγμή που με ένα τρόπο δραματικό, αιφνίδιο αλλά πραγματικό επιβεβαιώνονται αυτού του τύπου οι εκτιμήσεις.

Και φεύγουμε από τον εφησυχασμό και την ταξική μεροληψία υπέρ των μεγάλων. Και έρχεται μια πανδημία που φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα τα οποία η Αριστερά κάποτε έθετε και οι νεοφιλελεύθεροι τα περιγελούσαν και τώρα είναι υποχρεωμένοι να αναμετρηθούν με αυτά ακόμα και αν δεν τα βάζουν στο δικό τους πρόγραμμα. Άρα λοιπόν η ώρα είναι χθες, είναι σήμερα, είναι αύριο. Το ποτέ θα διαμορφωθεί και η συνείδηση μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό και πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία για μια αναγκαία γρήγορη και σίγουρη πολιτική αλλαγή είναι κάτι το οποίο κρίνεται. Και εκεί είναι και ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνητικές δυνάμεις τι ρόλο παίζουν, αλλά και από την ίδια την συνειδητοποίηση μέσα στο λαό.

Το ζήτημα των εκλογών είναι στα προνόμια του πρωθυπουργού. Εμείς ακολουθούμε με συνέπεια μια πολιτική στρατηγική που καταδεικνύει τα αδιέξοδα μέσα από τις καθημερινές αποδείξεις των ανεπαρκειών αυτής της κυβέρνησης. Θέτουμε ευθέως το ζήτημα για ανάγκη πολιτικής αλλαγής επειδή είναι φανερό πλέον ότι δεν είναι δυνατόν λόγους πολιτικών και ιδεολογικών εμμονών αυτή η κυβέρνηση να κρατάει στα χέρια της τις τύχες του ελληνικού λάου. Πλην όμως το ζήτημα είναι και της ίδιας της κοινωνίας και της ωρίμανσης της για μια πραγματική πολιτική αλλαγή. Εμείς ενθαρρύνουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Η πρόταση που είχε κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, να υπάρξει μια συναινετική αντίληψη για τη διαμόρφωση και ενός προγράμματος ανασυγκρότησης αλλά και της διαμόρφωσης ενός επιτελείου που δεν θα επιδέχεται κομματικής αμφισβήτησης ή μεροληψίας δεν έτυχε οποιασδήποτε απάντησης από τον πρωθυπουργό. Και είναι και αυτό μια απόδειξη ότι δεν έχει καμία διάθεση για τη διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής. Δεν είναι πως δεν είναι συναινετικός και γενικά είναι διχαστικός ο κος Μητσοτάκης.

Το κυριότερο είναι πως είναι τόσο εμμονικός πολιτικά στην νεοφιλελεύθερη πολιτική με όρους μεροληψίας όλων των θεμάτων της κοινωνίας υπέρ των ισχυρών που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αποδέχεται και να διαμορφώνει συναινετικό πλαίσιο. Έτσι όμως δημιουργείται πολιτικό κενό. Δεν είναι δυνατόν όμως αυτόματα μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ να το καλύψει. Βλέπετε τα κινήματα των αντιεμβολιαστών ή τις αδιέξοδες πολιτικές των ακροδεξιών πάνω στα αποκαΐδια ή το κύμα των Αφγανών προσφύγων που θα έρθει. Και ο ριζοσπαστισμός της ακροδεξιάς λοιπόν είναι παρών. Η διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών ανάμεσα στο κενό που αφήνει η πολιτική Μητσοτάκη είναι κάτι πολύ σύνθετο όπου υπάρχουν και ζητήματα πολιτικής ηγεμονίας πάνω σε αυτά τα θέματα.

Με κορμό τη ριζοσπαστική Αριστερά για την περίπτωση της Ελλάδας και ανάμεσα στην κεντροδεξιά με κορμό τη νεοφιλελεύθερη πολιτική Μητσοτάκη, ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους, μιλάμε για ένα διπολικό σύστημα όχι για ένα συστημικό δικομματισμό της μεταπολίτευσης, ακριβώς επειδή είναι έτσι τα πράγματα, είναι φανερό ότι θα πρέπει από την πλευρά μας πχ ως ραχοκοκαλιά αυτού του ευρύτερου προοδευτικού πόλου να μη μετράμε καθόλου τα λόγια μας και δεν το κάνουμε.

Μιλώντας ουσιαστικά και για το προσφυγικό-μεταναστευτικό και για την κλιματική κρίση και για τις ευθύνες για τις πυρκαγιές και για την ακρίβεια δηλαδή για όλα τα μεγάλα θέματα δε θα ήταν αποτελεσματική μια αναζήτηση μεσαίων λύσεων ή κεντρογενών αντιλήψεων στις οποίες θα ακουμπούσαμε. Αυτή τη στιγμή διαμορφώνονται μέσα στην κοινωνία και διεθνώς και στην Ελλάδα πόλοι πάνω σε συγκροτημένες απόψεις τις οποίες θα πρέπει η Αριστερά να τις δουλέψει.

Θα πρέπει με θάρρος να τις αναλύσει, να τις τεκμηριώσει διότι πράγματι είναι μια νέα εποχή, πράγματι ο κόσμος θα είναι διαφορετικός και είναι ήδη διαφορετικός μετά την πανδημία και τώρα και μετά την κλιματική κρίση. Οι πολιτικές ανοησίες περί αυτόματης επαναφοράς στην κανονικότητα με την έννοια ότι δε συνέβη τίποτα φαίνονται ήδη ότι είναι πομφόλυγες πολιτικής άρα οι δυνάμεις αυτές οι οποίες προοιωνίζονται μια διαφορετική διαχείριση και του δημόσιου και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και μια διαφορετική αντίληψη για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες κτλ, οι δυνάμεις λοιπόν της Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου είναι υποχρεωμένοι, είμαστε υποχρεωμένοι και κατά τη γνώμη μου σε μεγάλο βαθμό το κάνουμε να μιλάμε ανοιχτά, επί της ουσίας, στο κόκκαλο και ας έρχεται ο κ. Οικονόμου να λέει αυτά που λέει. Δε μας απασχολούν διότι είναι πάνω σε μια ατζέντα παρελθόντος.

Μιλάω κυρίως σε επίπεδο κοινωνίας όπου πχ συντηρητικά συστημικά στερεότυπα θα βρει κανένας στην ακροδεξιά, στη Δεξιά, στο Κέντρο αλλά ακόμη και στην Αριστερά σε ένα βαθμό. Δηλαδή να μην επεκταθούμε τώρα στο θέμα των γυναικοκτονιών πχ μέσα σε συνθήκες πανδημίας ή στο θέμα της συμμετοχής από όλες τις παρατάξεις σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια από την Αριστερά στο κίνημα των αντιεμβολιαστών ή στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα και το πώς το εισπράττουν κάποιες πλευρές.

Σε ότι αφορά τον Έβρο το ζήτημα είναι μπροστά μας. Εμείς εξαρχής είχαμε πει, ακόμη και τότε που υπήρχε η απαράδεκτη εργαλειοποίηση  απ' τον Ερντογάν για τη χειραγώγηση και τη χρησιμοποίηση χιλιάδων μεταναστών-προσφύγων για πίεση προς την Ελλάδα και από τότε είχαμε πει ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι να διαμορφωθούν οι νόμιμες πύλες εισόδου που να μπορούν να κατατίθενται τα χαρτιά κατά τις διεθνείς συμβάσεις για να κρίνονται σε σχέση με το προσφυγικό status.

Αυτό προφανώς δεν έγινε, ακολουθήθηκε η πολιτική μόνο του φράχτη και η πολιτική ρητορική μιας καθαρά ξενοφοβικής αντίληψης απο(ν)τροπής, η οποία έρχεται μάλιστα τώρα και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο επιτρέψτε μου να σας πω να εξελίσσεται  σε μια εργαλειακή διαχείριση από πλευράς της Ελληνικής πλευράς του φόβου ενός μελλοντικού ή επικείμενου προσφυγικού-μεταναστευτικού κύματος λόγω της Αφγανικής κρίσης. Δηλαδή γίνεται μια εσωτερική διαχείριση που κι αυτό είναι εργαλειακή αντιμετώπιση σε ένα πολύ ευαίσθητο, πολύ κρίσιμο και πολύ ανθρωποκεντρικό ζήτημα, δε μιλάω καν για αυτά τα φοβερά, τα οποία λέει ο υπουργός Μεταναστευτικής πολιτικής που είναι υπουργός αντιμεταναστευτικής πολιτικής.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αλλάξει  γραμμή σε αυτό το ζήτημα εδώ και τρία χρόνια, είναι σαφές, μετά το πείραμα της Γερμανίας στο οποίο είχε απορροφήσει  ένα εκατομμύριο κυρίως Σύριους στην πρώτη φάση της κρίσης το 2015, -'16, -'17.   Πήραν το πάνω χέρι δυνάμεις ξενοφοβικές, ρατσιστικές, αντιπροσφυγικές και κάνουν δηλώσεις οι οποίες δεν απάδουν μόνο των διεθνών συμβάσεων ή του Ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού αλλά είναι και δηλώσεις οι οποίες προσπαθούν να λειτουργήσουν αθωωτικά σε σχέση με τις μεγάλες ευθύνες όλων αυτών των χωρών. Δηλαδή σας επαναλαμβάνω επειδή το έχω ζήσει αυτό, τους έχω δει μάτια με μάτια τους προέδρους των κοινοβουλίων όταν συζητούσαμε αυτά τα ζητήματα, τρεις φορές μέσα σε δύο χρόνια.

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι προφανώς υπάρχουν πολύ μεγάλες ευθύνες για την κλιματική κρίση, για τις επιδρομές και τους πολέμους που υπήρξαν μετά το 2001, μετά τους Δίδυμους Πύργους, για τη διαχείριση σε σχέση με τα θέματα της ανάπτυξης. Εδώ υπάρχει μια ταυτόχρονη νεοαποικιακή αντίληψη σε δύο τομείς. Ο ένας τομέας είναι των εμβολίων, δηλαδή ο εθνικισμός των  εμβολίων έχει οδηγήσει  σε δραματικό ήδη τώρα σημείο νεοαποικιακής αντίληψης το πόσα δισεκατομμύρια εμβόλια πήγαν στους G20 και στις χώρες του G7 σε σχέση με Αφρική και Ινδία. Τα ποσοστά είναι δραματικά κα. Κεχαγιά. 

Μιλάμε για 4% έναντι 60% για τους εμβολιασμούς. Στη Νότια Αφρική την προηγούμενη εβδομάδα είχαν 10 εκατομμύρια εμβόλια παραγωγή εκ των οποίων τα 8,5 είχαν παραγγελθεί από την Ευρώπη και δεν πήγαν στην Αφρική και σας μιλάω για εργοστάσιο μέσα στην Αφρική. Εκεί λοιπόν ήδη υπάρχει για αυτό σας λέω δεν καταλαβαίνουν τίποτα οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί, εννοώ οι κυβερνήσεις όχι οι λαοί αυτοί. Αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι νέοι κύριοι οι οποίοι σεμνύνονται για την πρόοδο του κόσμου, όχι δεν καταλαβαίνουν πως έφτασαν στη χρεοκοπία για την πρόοδο του κόσμου, όχι δεν καταλαβαίνουν πώς έφτασαν στη χρεοκοπία στο Αφγανιστάν, δεν καταλαβαίνουν και τις ευθύνες.

Εδώ λοιπόν στα ζητήματα που έχουν αναπτυχθεί τώρα, η Αριστερά είπε πατέντες και διεθνής έλεγχος και κοινοκτημοσύνη, ή πείτε το όπως θέλετε, των πατεντών διεθνώς. Να αμέσως κάτι που δεν αποτολμά να πει ο κος Μητσοτάκης και το έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο. Και ο δεύτερος τομέας ο νεοαποικιακός που σας είπα είναι της πολιτιστικής νεοαποικιακής παρέμβασης που τον είδαμε στην κορωνίδα του στην παρέμβαση στο Αφγανιστάν δηλαδή ότι  να φτιάξουμε μια χώρα με έναν τρόπο που να είναι εικόνα και ομοίωση δίνοντας τρισεκατομμύρια και φάνηκαν τα αποτελέσματα.

Πριν πούμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, να πούμε και για τη Βόρεια Μακεδονία και για το άλλο μεγάλο φάουλ στο οποίο έχει υποπέσει η κυβέρνηση. Τρεις συμφωνίες επί δυόμισι χρόνια δεν κυρώνονται. Μας το λένε φόρα παρτίδα στη Διάσκεψη των Προέδρων, όπου ο νυν Πρόεδρος της Βουλής βγάζει ειδήσεις γιατί είναι κυβερνητικές αυτές οι πρωτοβουλίες. Αυτές οι ειδήσεις πηγαίνουν την ίδια ώρα στη Βόρεια Μακεδονία και προφανώς βοηθάνε κύκλους, οι οποίοι θέλουν προνομιακές συμφωνίες με την Τουρκία. Δηλαδή υπάρχει μία πολιτική διαμάχης και όχι στρατηγικής σύμπτωσης και συνάφειας ,που θέλει η χώρα μας να έχει με τη Βόρεια Μακεδονία.

Και δεν θα φέρνει ο Πρωθυπουργός τις συμφωνίες αυτές στη Βουλή όσο καιρό αισθάνεται πρώτον ότι έχει ασυλία από μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης που δεν του βγάζουν πρωτοσέλιδα αυτά τα τεράστια εθνικής κλίμακας λάθη και όσο καιρό επίσης θέλει να «χαϊδεύει» με κάθε ευκαιρία, είτε με την αστυνομοκρατία είτε με το πως συμπεριφέρεται στη Βόρεια Μακεδονία, είτε με την πανδημία, μέρος του κοινού, στο οποίο αναφέρεται δηλαδή το κοινό της ακροδεξιάς. Όσο καιρό θα αισθάνεται ότι με  αυτή τη στρατηγική έχει μέλλον, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει κανένα μέλλον και κάνει και πολύ κακό στη χώρα, θα συνεχίσει έτσι. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι θα αλλάξουν τα πράγματα.

Μεγάλο μέρος της κοινωνίας και του κόσμου της Αριστεράς, ιδιαίτερα δε η νεολαία στη χώρα μας, θέλει να έχει μία απάντηση, μία ελπίδα, ένα παράθυρο για το μέλλον και όχι γενικόλογες απαντήσεις. Υπάρχουν πολύ μεγάλες ευθύνες, στις οποίες θα πρέπει να ανταποκριθούμε εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, αλλά και όλα τα κόμματα είτε αυτά που βρίσκονται τώρα στη Βουλή είτε είναι εκτός, είτε και νέες διαμορφώσεις, μορφοποιήσεις κομμάτων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς πρωτεύοντος, των οικολόγων κλπ. Όλοι έχουμε ευθύνες να κάνουμε τα προγραμματικά βήματα και τα βήματα του πολιτικού σχεδίου που θα διαμορφώσουν ένα τέτοιο κοινωνικό, πολιτικό, πλειοψηφικό και εκλογικό ρεύμα.

Η λογική «το ίδιο βράδυ» και «αν έχουμε πάει καλά, θα λυθεί το ζήτημα», δεν οδηγεί στο να πάμε καλά. Είναι σαφές αυτό, λόγω της απλής αναλογικής. Πρέπει να υπάρχει ένας σχεδιασμός, όπου θα δίνει στο κόσμο, ιδιαίτερα στη νεολαία, μία ελπίδα, μία έμπνευση για να πάει να ψηφίσει. Έχω πει πολλές φορές ότι ψήφισαν ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες άτομα λιγότερα από το 2009 μέχρι το 2019. Αν αυτός ο κόσμος και ιδιαίτερα η νεολαία κυρία Κεχαγιά, δεν σπεύσει, έχοντας ένα όραμα, μία ρεαλιστική προσδοκία στις κάλπες, δεν έχει νόημα να συζητάμε πόσες ψήφους θα πάρουμε εμείς περισσότερες από τον κ. Μητσοτάκη για να τον περάσουμε μία ψήφο κλπ.

Αυτή η στρατηγική που υπάρχει είναι σωστή να είμαστε πρώτο κόμμα με μία ψήφο, θα γίνει πραγματικότητα μόνο αν υπάρχει μία γενναία πολιτική συμμαχιών από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μία γενναία υπεύθυνη στάση από πλευράς των άλλων κομμάτων. Διότι είναι ανόητο πολιτικά να λέει κανείς να αλλάξουμε πρώτα οι πολιτικοί συσχετισμοί στο άδηλο μέλλον, σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και ύστερα βλέπουμε. Όπως λέει ένα μέρος του ΚΙΝΑΛ.

Πρέπει να δοθούν τα σήματα και από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, όπου κάνουμε ότι μπορούμε προς αυτή την κατεύθυνση, προγραμματικά τουλάχιστον τα δώσαμε και με την πρόσφατη συνδιάσκεψη αλλά και από πλευράς των άλλων, τους οικολόγους, τους αριστερούς και από του κεντροαριστερούς και το ΚΚΕ πρέπει να πάρει τις ευθύνες τους. Δεν βγαίνει εις πέρας η στρατηγική τόσων ετών ότι όλοι είναι ίδιοι και αν δεν τελειώσουμε με τον καπιταλισμό δεν έχει κανένα νόημα να χτυπάμε τον κ. Μητσοτάκη, διότι περί αυτού πρόκειται.