Ολοκληρωμένη εναλλακτική προοδευτική πρόταση

 

Η Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία έστειλε ένα ισχυρό και ελπιδοφόρο μήνυμα, σε αυτήν την περίοδο της κρίσης και των δραματικών συνεπειών των κυβερνητικών πολιτικών. Οι προγραμματικές θέσεις που υιοθετήθηκαν στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη ήταν αποτέλεσμα πολύμηνης συλλογικής συζήτησης και επεξεργασίας και αποτυπώνουν μια ολοκληρωμένη εναλλακτική προοδευτική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης, την επόμενη μέρα της πανδημίας και το μέλλον της χώρας.

Σήμερα αναδεικνύονται καθαρά οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και την πρόταση της Αριστεράς. Η κυβέρνηση, και με πρόφαση την πανδημία, επιδιώκει την επιστροφή στις πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης με τη μείωση των μισθών, την περαιτέρω απορρύθμιση της εργασίας και την αποδυνάμωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη αποτελεί το βασικό μέσο μετατροπής της Ελλάδας σε χώρα φθηνής και ελαστικής εργασίας. Μία επιλογή που πλήττει τη ζήτηση και την κοινωνική συνοχή, τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και καταδικάζει τη νέα γενιά σε ένα μέλλον εργασιακής επισφάλειας.

Η στρατηγική που προβάλλει με τις προτάσεις του ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία επικεντρώνεται στην ενίσχυση των εργαζομένων και του κοινωνικού κράτους, στη μείωση των ανισοτήτων, στη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και στον αναπροσανατολισμό της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και στην ενίσχυση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Στο επίκεντρο των προτάσεών μας βρίσκεται η εργασία ως παραγωγική δύναμη, η στήριξη των μισθών, η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και η μείωση των ανισοτήτων, που αποτελούν προϋπόθεση για την ανάκαμψη και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Την ώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταργεί το οκτάωρο και επιβάλλει δίωρη απλήρωτη εργασία, δέσμευσή μας είναι η κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ, του ωρομισθίου της μερικής απασχόλησης κατά 20% και η κατάργηση της υπερεργασίας.

Η κοινωνία είναι σε σημείο καμπής και αυξάνεται συνεχώς η φθορά και η αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Ο νόμος Χατζηδάκη αποτελεί θρυαλλίδα πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Ενδεικτική της κοινωνικής απομόνωσης της κυβέρνησης είναι η υπαναχώρησή της σε σχέση με την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, που αποτελεί το επόμενο μεγάλο χτύπημα στην κοινωνική πλειοψηφία με υπέρογκο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.

Διαμορφώνεται σήμερα το υπόβαθρο μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των αγροτών, των νέων ανθρώπων και των κοινωνικά αδύναμων, που επιζητεί μια προοδευτική προοπτική. Με τις προγραμματικές μας θέσεις και δεσμεύσεις διαμορφώνουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα εκφράσει μια πλατιά προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής.

* Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είναι τομεάρχης Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, βουλευτής Β1 Βόρειας Αθήνας

Τείχος ενότητας και ευθύνης απέναντι στον διχασμό της κυβέρνησης

 

Έκκληση στους πολίτες να απορρίψουν τον διχασμό, να εμβολιαστούν και να φοράνε μάσκες απηύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας με δήλωσή του on camera. "Ο πρωθυπουργός διχάζει την κοινωνία, τη στιγμή που ο τόπος χρειάζεται ενότητα", ανέφερε χαρακτηριστικά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισημαίνοντας ότι επιτίθεται στους νέους, στους υγειονομικούς, σε όσους πολίτες έχουν επιφυλάξεις με τον εμβολιασμό, στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η ευθύνη που καταλογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία στην κυβέρνηση είναι διπλή: Απέτυχε να πιάσει τον εμβολιαστικό στόχο και την επίτευξη του τείχους ανοσίας και, ενώ είμαστε στην αρχή νέας έξαρσης της πανδημίας με το στέλεχος Δέλτα, ο πρωθυπουργός όπου σταθεί κι όπου βρεθεί προαναγγέλλει κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων και συγχωνεύσεις.

Κυβέρνηση άνευ αξιοπιστίας

Την ίδια στιγμή, στην Κουμουνδούρου κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της παραλλαγής Δέλτα πριν καλά - καλά φτάσουμε στο πικ της τουριστικής σεζόν. Όπως υποστηρίζουν, η κυβέρνηση στερείται κάθε αξιοπιστίας, αφού αντί για σχέδιο, αποτελεσματικά μέτρα και ενίσχυση του ΕΣΥ επανέρχεται το αφήγημα ενός υγειονομικού και ανέμελου success story, όπως συνέβη και το περσινό καλοκαίρι με την ξαναφορεμένη στρατηγική μετακύλισης των ευθυνών στους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους. Ενώ υπενθυμίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία έβαλε πλάτη από την πρώτη στιγμή, επιδίωξε συνεννόηση, πρότεινε σειρά μέτρων, ακόμη και διαμοιρασμού της ευθύνης με την πρόταση για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής.

Ο ορισμός της εργαλειοποίησης και της αδιαφάνειας

Στην αξιωματική αντιπολίτευση βλέπουν να επιβεβαιώνονται από τα πλέον αρμόδια χείλη οι καταγγελίες πως η κυβέρνηση γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την επιτροπή των επιστημόνων. "Πότε επιτέλους θα αποφασίσει η κυβέρνηση να διαχειριστεί την πανδημία με όρους διαφάνειας, ειλικρίνειας και ρεαλισμού;", σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία μετά την τοποθέτηση του μέλος της Επιτροπής Τάκη Παναγιωτόπουλου ότι "υπήρξε μια πίεση από πολλά μέσα ενημέρωσης και από ορισμένα κυβερνητικά στελέχη να δοθεί η εικόνα ότι ξεμπερδέψαμε από τον κορωνοϊό". Δήλωση που έρχεται μία μόλις εβδομάδα μετά την αποκάλυψη Σύψα -επίσης μέλους της Επιτροπής- ότι δεν είχε υπάρξει εισήγηση να βγουν οι μάσκες.

Στη Θεσσαλονίκη αύριο ο Αλ. Τσίπρας

Έτσι, με τις προγραμματικές θέσεις ανά χείρας, ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία προχωρά στην αντεπίθεση, σε μια εξόρμηση προς την κοινωνία, μια νέα πορεία προς τον λαό, για μια νέα κοινωνική συμμαχία, όπως είχε πει ο Αλ. Τσίπρας στη διαδικασία της Συνδιάσκεψης. Την ώρα που η κυβέρνηση βουλιάζει στις αντιφάσεις της, συμπαρασύροντας μαζί τη χώρα και τη δημόσια υγεία, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλαμβάνει την ευθύνη να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών, όχι ως αποτέλεσμα απειλών, εκβιασμών και αποκλεισμών αλλά ως την πιο σημαντική μορφή αλληλεγγύης και ευθύνης. Επόμενος κομβικός σταθμός αυτής της εξόρμησης είναι η Θεσσαλονίκη, όπου μεταβαίνει αύριο ο Αλέξης Τσίπρας. Εκεί θα μιλήσει στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία στις 8 το βράδυ, στο Ανοιχτό Θέατρο Νεάπολης, πρώην Στρατόπεδο Στρεμπενιώτη.

Η επιβεβαίωση της ΑΥΓΗΣ και η γελοιοποίηση της κυβέρνησης

Το τέταρτο κύμα της πανδημίας στο οποίο εισέρχεται η χώρα μας δυο μήνες νωρίτερα από τις εκτιμήσεις δεν είναι άσχετο με την αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος (διαβάστε αναλυτικά σελ. 8-9). Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η ΑΥΓΗ της Κυριακής είχε πρώτη επισημάνει με πρωτοσέλιδό της στις 9 Μαΐου 2021 τις καθυστερήσεις, τις ανεπάρκειες του επιτελικού κράτους και τον κίνδυνο το τείχος ανοσίας για το οποίο Μητσοτάκης και κυβέρνηση θριαμβολογούσαν να μην επιτευχθεί. Με στοιχεία του ECDC, καταδεικνύαμε πως η χώρα μας ήταν από τις τελευταίες στον αριθμό εμβολιασμών σε σχέση με τα διαθέσιμα εμβόλια, καθώς και στο ποσοστό εμβολιασμού έστω και με μία δόση. Αλλά και πως υστερούσε σημαντικά στον εμβολιασμό των κατηγοριών μεγάλης ηλικίας.

Η Ν.Δ. μάλιστα είχε εκδώσει ανακοίνωση που κατηγορούσε, στο γνωστό ύφος, την ΑΥΓΗ για "υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας εξόδου από το τούνελ της πανδημίας". Ήταν λίγες μέρες μετά τη δήλωση Τσίπρα περί "ξεστοκαρίσματος" σε σχέση με το AstraZeneca, κάτι που επιβεβαίωσαν, ένα μήνα μετά, τα στελέχη της Ν.Δ., με πρώτο τον Γεωργιάδη, και οι παρουσιαστές στα φιλοκυβερνητικά μέσα. Ας θυμηθούμε τι υποστήριζε, αρχές Μαΐου, η Ν.Δ. επιτιθέμενη στην ΑΥΓΗ και στον ΣΥΡΙΖΑ: "Με 2,5 - 3 εκατομμύρια εμβολιασμούς τον μήνα, η αλήθεια είναι ότι το τείχος ανοσίας και άρα το τέλος της πανδημίας έρχονται όλο και πιο κοντά. Κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό κατασκευάζει fake news. Γιατί βλέπει ότι όσο σκληρά κι αν πολέμησε την εθνική προσπάθεια, τελικά χάνει την ‘ευκαιρία’".

Δυο μήνες αργότερα, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως... καλά πήγε αυτό.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. και οι αντικατοπτρισμοί

 

Όσοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα της χώρας μας, ειδικά τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και ειδικότερα τη διαλεκτική ρητορική του ηγέτη του κόμματος Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., το πιθανότερο είναι να χάσουν τον μπούσουλα που οδηγεί σε μια κάποια χρονισμένη κριτική θεώρηση...

Να βγουν εκτός χρόνου, δηλαδή, και να καταλήξουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων πολιτικών δοκιμίων χωρίς παραλήπτες. Το έκαναν (το κάναμε) επί ΠΑΣΟΚ, κατά κόρον, οι αριστεροί αναλυτές και στοχαστές. Και εξακολουθούν να το κάνουν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και πρώην κυβερνητικά στελέχη και υπουργοί...

Η αρχική κυβερνητική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. απέχει από τη σημερινή πολιτική - ιδεολογική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. όσο απέχει η στιγμή που διαβάζετε τούτες τις αράδες από τη στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τη μεγάλη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από το ιδεοληπτικό «εγώ» του κόμματός του για να υπηρετήσει, ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, το παλλαϊκό, εάν θέλετε, «εμείς»: «Αφήνουμε κατά μέρος τη Μεγάλη Ουτοπία και καταπιανόμαστε με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του εφικτού... Επιχειρούμε όσα μας επιτρέπονται από το πλαίσιο στο οποίο δρούμε, επιλύοντας τα προβλήματα με τα διαθέσιμα μέσα και συνθέτοντας τις συγκρούσεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων στο εσωτερικό των ισχυόντων θεσμών»...*

*******

Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι, ενώ η γενναία «υπέρβαση» Τσίπρα του χάρισε εθνική (και διεθνή) ηγετική ακτινοβολία, πράγμα που φάνηκε με τη θριαμβευτική επανεκλογή του μετά τη «συνθηκολόγηση», δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από το σύνολο των μελών και στελεχών του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους:

Τότε ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά 'πρώτος μεταξύ ίσων' σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», περιέγραφε επακριβώς ο Ζαν Κατρεμέρ της γαλλικής Libération, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων.

Αλλά ακόμα και τώρα, έξι χρόνια μετά, κάποιοι αντικατοπτρισμοί αμφισβήτησης απ’ τα παλιά (άτοπα άρθρα - άχρονες αναλύσεις) στοχεύουν... Τσίπρα. Ακόμα και την εξαιρετικά ρεαλιστική και απολύτως χρονισμένη ρητορική του για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. και τα βασικά χαρακτηριστικά του: «Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που αντιλαμβάνεται πέρα για πέρα την ευθύνη απέναντι στον λαό. Όχι ένα κόμμα που νομίζει ότι η Ιστορία το περιμένει για να το δικαιώσει...

»Ένα κόμμα στραμμένο στον αντίπαλο. Όχι ένα κόμμα στραμμένο στον εαυτό του. Ένα κόμμα των μελών και όσων ελπίζουν σε αυτό. Όχι ένα κόμμα βαστάζο προσωπικών στρατηγικών. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, νεανικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που παίρνει δύναμη από τη δυναμική των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών της εποχής. Όχι ένα κόμμα που μηρυκάζει τις ήττες του...».**

Κατά τα λοιπά, αντικρίζοντας (ιδεολογικά ή μη) την παρούσα κατάσταση των κυβερνητικών πραγμάτων, αναγνωρίζουμε αβίαστα τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ως χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της Δεξιάς, που πιστεύει και, ασύστολα, διακηρύσσει ότι «οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων είναι... ιερές ή απαραβίαστες, φυσικές ή αναπόφευκτες: «όχι μόνο δεν είναι εξαλείψιμες ή είναι εξαλείψιμες εις βάρος όμως της ελευθερίας, αλλά είναι και χρήσιμες, στο μέτρο που προάγουν την αδιάλειπτη πάλη για τη βελτίωση της κοινωνίας».***

Και, φυσικά, απέναντί του, ευκολότερα ακόμη, αναγνωρίζουμε τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Αριστεράς της εποχής του, που θεωρεί, πιστεύει και διακηρύσσει ότι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν∙ αλλά, για να επιχειρηθεί η εξάλειψή τους, προϋπόθεση είναι «να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς και να έρθει μια προοδευτική κυβέρνηση που θα επαναφέρει τη δικαιοσύνη παντού»:

«Είμαστε εδώ για να ενώσουμε, όχι για να διχάσουμε. Να ενώσουμε στην αλλαγή και όχι στην υποταγή. Να ενώσουμε για ένα άλμα στο αύριο και όχι μια επιστροφή στο χτες. Να ενώσουμε στην εκλογική νίκη και την απαρχή μιας νέας πορείας. Να ενώσουμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, τους φωτισμένους διανοούμενους, κάτω από τη σημαία της δικαιοσύνης.

Να ενώσουμε την κοινωνία στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης παντού».

* Μετεκλογική δήλωση του αριστερού Προέδρου του Μεξικού (3.7.2018 ) Λόπες Ομπραδόρ

** Ο Αλέξης Τσίπρας (02/07/2021) στο Kατράκειο

*** Από το βιβλίο του Νορμπέρτο Μπόμπιο «Δεξιά και Αριστερά»

Ο Μητσοτάκης οφείλει άμεσα να απαντήσει με αποδείξεις για τα ανακριβή πόθεν έσχες

 

«Καλούμε τον κ. Μητσοτάκη να απαντήσει καθαρά και να πει επιτέλους την αλήθεια στον ελληνικό λαό δίνοντας στη δημοσιότητα όλα τα σχετικά έγγραφα και στοιχεία», τονίζει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σχετικά με τις αποκαλύψεις ότι ο πρωθυπουργός υποβάλλει εδώ και 4 χρόνια ψευδές πόθεν έσχες.

«Από τα στοιχεία που παραθέτει η εφημερίδα Documento, προκύπτει ότι  ο πρωθυπουργός υπέβαλε εσκεμμένα  ανακριβείς δηλώσεις πόθεν έσχες τα προηγούμενα έτη, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι η σύζυγός του εξακολουθούσε να διατηρεί μέχρι το 2020 μετοχές σε εταιρεία με έδρα στην αλλοδαπή, παραβιάζοντας  τη σχετική νομοθεσία. 

Προκύπτει ακόμη ότι αυτές μεταβιβάστηκαν  το 2020 σε ελληνική εταιρεία η οποία ιδρύθηκε δύο ημέρες πριν από την επίμαχη μεταβίβαση  και ανήκει επίσης στη σύζυγο του πρωθυπουργού και στον αδερφό της.

Εφόσον τα ανωτέρω είναι ακριβή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκάνδαλο τεραστίων ηθικών, πολιτικών και νομικών διαστάσεων», επισημαίνει. 

Υπογραμμίζει δε, πως «Καλό θα ήταν αυτή τη φορά ο κος Μητσοτάκης να μη κρυφτεί εκ νέου πίσω από το γνωστό «μη χτυπάτε τη γυναίκα μου», γιατί εδώ δε πρόκειται για τη σύζυγο του αλλά για τον ίδιο, που ακόμη και με τη ιδιότητα του πρωθυπουργού καταθέτει ψεύδη στοιχεία για την οικογενειακή περιουσιακή του κατάσταση και τους τρόπους απόκτησής της.

Το θέμα λοιπόν, δεν αφορά τις στήλες της παραπολιτικής, αλλά την ίδια τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας, στη βάση της διαφάνειας της δράσης των πολιτικών προσώπων, στη βάση της  αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος της χώρας».

«Τι φοβάται άραγε ο πρωθυπουργός και δηλώνει ανακριβή στοιχεία;», αναρωτιέται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και καταλήγει: «Όλα στο φως κ. Μητσοτάκη».

Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ: 

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις δηλώσεις πόθεν έσχες του πρωθυπουργού  στο σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας Documento απαιτούν άμεσες και καθαρές απαντήσεις από τον κ. Μητσοτάκη.

Από τα στοιχεία που παραθέτει η εφημερίδα, προκύπτει ότι  ο πρωθυπουργός υπέβαλε εσκεμμένα  ανακριβείς δηλώσεις πόθεν έσχες τα προηγούμενα έτη, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι η σύζυγός του εξακολουθούσε να διατηρεί μέχρι το 2020 μετοχές σε εταιρεία με έδρα στην αλλοδαπή, παραβιάζοντας  τη σχετική νομοθεσία. 

Προκύπτει ακόμη ότι αυτές μεταβιβάστηκαν  το 2020 σε ελληνική εταιρεία η οποία ιδρύθηκε δύο ημέρες πριν από την επίμαχη μεταβίβαση  και ανήκει επίσης στη σύζυγο του πρωθυπουργού και στον αδερφό της.

Εφόσον τα ανωτέρω είναι ακριβή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκάνδαλο τεραστίων ηθικών, πολιτικών και νομικών διαστάσεων. 

Καλό θα ήταν αυτή τη φορά ο κος Μητσοτάκης να μη κρυφτεί εκ νέου πίσω από το γνωστό «μη χτυπάτε τη γυναίκα μου», γιατί εδώ δε πρόκειται για τη σύζυγο του αλλά για τον ίδιο, που ακόμη και με τη ιδιότητα του πρωθυπουργού καταθέτει ψεύδη στοιχεία για την οικογενειακή περιουσιακή του κατάσταση και τους τρόπους απόκτησής της.

Το θέμα λοιπόν, δεν αφορά τις στήλες της παραπολιτικής, αλλά την ίδια τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας, στη βάση της διαφάνειας της δράσης των πολιτικών προσώπων, στη βάση της  αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Τι φοβάται άραγε ο πρωθυπουργός και δηλώνει ανακριβή στοιχεία;

Καλούμε τον κ. Μητσοτάκη να απαντήσει καθαρά και να πει επιτέλους την αλήθεια στον ελληνικό λαό δίνοντας στη δημοσιότητα όλα τα σχετικά έγγραφα και στοιχεία.

Όλα στο φως κ. Μητσοτάκη.

Γιατί δεν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. και πώς ανεβαίνει τώρα

 

Σε συνθήκες κανονικότητας οι πολίτες επιλέγουν το κόμμα και τον αρχηγό που πιστεύουν ότι μπορεί να τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής. Τι σημαίνει αυτό; Πολλά. Περισσότερες δουλειές και λιγότερους φόρους. Πιο λειτουργικό κράτος. Αλλά και έναν «δικό μας» άνθρωπο σε θέση ευθύνης. Στην κανονικότητα η διαχωριστική γραμμή μπαίνει ανάμεσα στην καλύτερη και τη χειρότερη ποιότητα ζωής.

Σε συνθήκες πολέμου όλα αυτά παραμερίζονται. Ο κόσμος επιλέγει αυτόν με τον οποίο πιστεύει ότι θα κερδίσει τον πόλεμο. Και συνήθως συσπειρώνεται γύρω από την ηγεσία που ήδη έχει. Διότι η διαχωριστική γραμμή μπαίνει πια ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Κι έτσι στην Ελλάδα, στο πρώτο κύμα της πανδημίας, η οποία έχει έναν χαρακτήρα πολέμου, υπήρξε μεγάλη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.  Όταν όμως ήρθε ο Οκτώβριος και οι αριθμοί των νεκρών εκτοξεύτηκαν, η κυβέρνηση δεν κατέρρευσε. Κι ακόμη και σήμερα, που από τους 600 νεκρούς σε έξι μήνες πήγαμε στις 11.000 στους επόμενους έξι, αλλά και σε ένα εξαιρετικά αποτυχημένο δεύτερο lockdown, η κυβέρνηση δεν έχει συντριβεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. δεν δείχνει να κερδίζει πολλούς πόντους. Ας μην παραξενεύεται κανείς. Είναι απολύτως λογικό. Και, εν μέρει, αναπόφευκτο.

Είπαμε ότι η βασική διαχωριστική γραμμή της τελευταίας περιόδου ήταν αυτή μεταξύ ζωής και θανάτου. Σε επίπεδο γενικής συζήτησης, το κύριο ζήτημα ήταν αν ο ιός υπάρχει, αν είναι επικίνδυνος κι αν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τάχθηκε υπέρ της μίας πλευράς. Και καλά έκανε. Σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, το κύριο ζήτημα ήταν το lockdown. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τάχθηκε υπέρ. Και καλά έκανε. Μετά ήρθε το ζήτημα του εμβολιασμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τάχθηκε υπέρ. Και καλά έκανε.  Όμως, σε όλα τα κρίσιμα θέματα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τασσόταν με τη μία πλευρά, έβρισκε εκεί ήδη τη Ν.Δ. Αποφάσισε να μείνει εκεί και να μην λαϊκίσει. Και καλά έκανε.  Έβαζε, βέβαια, τις πινελιές του. Μιλούσε για την ανάγκη να υπάρχουν μέτρα για τα νοσοκομεία, τα ΜΜΜ, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία ώστε να έχει πραγματικό νόημα το lockdown.  Όμως από τη στιγμή που ήταν υπέρ του lockdown όλες αυτές οι παρεμβάσεις παρέμεναν δευτερεύουσες στη δημόσια συζήτηση.  Άλλωστε, ούτε μεγάλα φιλικά ΜΜΕ διέθετε για να τις αναδείξουν, ούτε τα κομματικά μέλη του μπορούσαν να βγουν έξω και να μιλήσουν στον κόσμο. Μάχες στα social media και έτερον ουδέν. Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. δεν κέρδισε πόντους από τη μάχη της πανδημίας γιατί με τους όρους που στήθηκε η μάχη αυτή -κι από τη ζωή την ίδια, αλλά και από τη Ν.Δ.- δεν διαφοροποιήθηκε πολύ. Διότι δεν μπορούσε να το κάνει σ’ αυτή τη συγκυρία.

Σήμερα η συνθήκη μοιάζει να αλλάζει. Η δυναμική της Ν.Δ. δεν έχει εξαντληθεί, αλλά έχει καθαρά μειωθεί.  Όμως, για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. το χαμένο έδαφος, δεν αρκεί η αποδυνάμωση της Ν.Δ. Πρέπει ο ίδιος να βγάλει μπροστά θετικά προτάγματα. Μολονότι η μάχη με την πανδημία δεν έχει τελειώσει, ο κόσμος κοιτάει πια στην επόμενη μέρα. Και πλανάται κωμικώς όποιος νομίζει πως, επειδή ζήσαμε μια πανδημία, θα γίνει ηγεμονικός και θα κερδίσει εκλογές αν η βασική του υπόσχεση αφορά το σύστημα Υγείας. Μια κοινωνία δοκιμασμένη από υγειονονομική κρίση είναι και μια οικονομικά και ψυχολογικά δοκιμασμένη κοινωνία. Θέλει να ακούσει να της περιγράφουν το πώς θα ζήσει.  Όχι το πώς δεν θα πεθάνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τους τελευταίους μήνες έχει καταθέσει μεγάλα πακέτα οραματικών προτάσεων για την Υγεία, την πράσινη ανάπτυξη και άλλα.  Όμως, λόγω επικοινωνιακού ελλείμματος, όλες αυτές οι επεξεργασίες κατέβηκαν το πολύ μέχρι το επίπεδο των κομματικών μελών. Και δεν κατέληγαν σε δύο - τρεις εμβληματικές δεσμεύσεις που θα σφηνώνονταν στο μυαλό του κόσμου.  Έτσι, στη δημόσια συζήτηση ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. έως τώρα μοιάζει να τρέχει πίσω από τη Ν.Δ. και μόλις αυτή φέρνει κάποιον νέο νόμο να δεσμεύεται ότι όταν γίνει κυβέρνηση, θα τον πάρει πίσω.

Όμως, η παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. για την εργασία και η ομιλία του προέδρου του στη Συνδιάσκεψη του κόμματος ήταν μια τομή. Μια σοβαρή τομή. Ο Αλέξης Τσίπρας είπε καθαρά ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. άμεσα οι εργαζόμενοι θα έχουν 800 ευρώ κατώτατο μισθό, ισχυρή Επιθεώρηση Εργασίας, συλλογικές διαπραγματεύσεις και πιλοτικά 35ωρο. Οι επιχειρήσεις θα δουν να διαγράφονται τα χρέη της πανδημίας και τα υπόλοιπα να ρυθμίζονται σε 120 δόσεις. Οι νεοπροσλαμβανόμενοι γιατροί θα παίρνουν 2.000 ευρώ πρώτο μισθό. Τα πιο πολλά από αυτά είχαν ήδη ειπωθεί.  Όχι έτσι.  Όχι μαζί.  Όχι τόσο επιθετικά.

Έχει γίνει, λοιπόν, μια νέα αρχή. Και πρέπει να συνεχιστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. πρέπει να δώσει μεγάλες θετικές υποσχέσεις για την επόμενη μέρα. Καθαρές υποσχέσεις που ο κόσμος θα τις πάρει στις πλάτες του και θα τις κάνει δική του υπόθεση. Και θα μπορεί να πει ότι ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. «για να» έχει 800 ευρώ μισθό, «για να» έχει 35ωρο, «για να» ζήσει καλύτερα.  Όχι «επειδή» ο Μητσοτάκης είναι κακός νεοφιλελεύθερος, «επειδή» θα κλείσει νοσοκομεία, «επειδή» οι μίζες χορεύουν στο Μαξίμου. Τις μεγάλες μάχες τις κερδίζουν τα «για να», όχι τα «επειδή». Τις κερδίζουν οι στόχοι, όχι οι φόβοι. Αυτό δεν μας έμαθε πριν από έξι χρόνια το δημοψήφισμα;

* Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι κοινωνιολόγος, πρώην προϊστάμενος Γραφείου Κοινωνικής Πολιτικής του Πρωθυπουργού

Η κανονικότητα της αλαζονείας

Δύο αδειάσματα μελών της επιτροπής των ειδικών στην κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα. Τη Δευτέρα ο Ν. Σύψας: «Η επιτροπή δεν είπε ποτέ να βγάλουν οι πολίτες τις μάσκες. Ήταν λάθος μήνυμα». Και την Παρασκευή ο Τ. Παναγιωτακόπουλος: «Υπήρξε μια πίεση από πολλά μέσα ενημέρωσης και από ορισμένα κυβερνητικά στελέχη να δοθεί η εικόνα ότι ξεμπερδέψαμε από τον κορωνοϊό, αυτό ήταν μέγα λάθος» (Πρώτο Πρόγραμμα).

Η πλαστή επιστροφή στην κανονικότητα επιλέχθηκε για να κρατηθεί όπως - όπως ο τουρισμός και η «κυβερνητική επιτυχία». Και ας αναγκάστηκαν με τη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων να ομολογήσουν την αποτυχία τους. Γι’ αυτό υπάρχουν τα κανάλια. Για να την καλύψουν.

Στην πράξη, βέβαια, δεν εφάρμοσαν ούτε όσα είχαν αποφασίσει παραβλέποντας πλέον τους ειδικούς. Ούτε καθολική χρήση της μάσκας σε εξωτερικούς χώρους ανακοινώθηκε. Ούτε έλεγχος με rapid στην επιστροφή των ταξιδιωτών από τα νησιά. Ούτε καν τα μέτρα που ισχύουν από την προηγούμενη Δευτέρα δεν μπορούν να εφαρμόσουν.

«Δεν έχουμε τόσα rapid test για να τα κάνουμε υποχρεωτικά κατά την επιστροφή των ταξιδιωτών από τα νησιά» ξεκαθάρισε ο Στ. Πέτσας (Open). Α. Σκέρτσος: «Δεν εξετάζονται αυτή τη στιγμή μέτρα για τις χερσαίες μετακινήσεις» (ραδιόφωνο ΣΚΑΪ). Ενώ, μετά τις σφοδρές αντιδράσεις για την εφαρμογή του μέτρου απαρτχάιντ στην εστίαση, το θέμα επανεξετάζεται.

Χειρότερους σαμποτέρ από έναν πρωθυπουργό που έκανε διημεράκια, γλεντάκια και εκδρομούλες μέσα στην καραντίνα, έναν υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας που άφηνε εμπύρετους παίκτες να περάσουν στη χώρα, μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί ευκαιριακά τους ειδικούς ως κομπάρσους στο κυβερνητικό αφήγημα επιτυχίας και δεν ενισχύει τη δημόσια Υγεία αλλά κλείνει νοσοκομεία... δεν είναι εύκολο να βρεις.

Ο Μ. Βορίδης όμως βρήκε τον τρόπο να νομιμοποιήσει απολύσεις ανεμβολίαστων: Να προστεθεί στη σύμβαση εργασίας (ΣΚΑΪ). Ας «αδειάζει» όσο θέλει η Πελώνη εκ των υστέρων... Όχι μόνο τα σκέφτονται. Τα ομολογούν κιόλας.

«Την επόμενη εβδομάδα θα έχουμε ημέρες με πάνω από 2.000 κρούσματα, ενώ δεν αποκλείεται σύντομα να φτάσουμε και τα 3.000 κρούσματα» είπε ο Νίκος Τζανάκης (ΣΚΑΪ). Λίγες μέρες νωρίτερα, ο ίδιος είχε καταγγείλει ότι κάποιοι ιερείς στην Κρήτη δεν κοινωνούν εμβολιασμένους.

ΜΑΤ επιτέθηκαν σε κατοίκους στα Κάτω Πατήσια που αγωνίζονται για να παραμείνει ελεύθερος χώρος το πάρκο της γειτονιάς. ΜΑΤ όρμησαν στη δικαστική αίθουσα και ξυλοκόπησαν άγρια τους Τούρκους και Κούρδους κρατούμενους, στη διακοπή της δίκης, μεταφέροντάς τους με πρόσχημα την πανδημία βίαια στα κρατητήρια.

Ο Χαρδούβελης ήρθε. Αν έρθει και ο Λοβέρδος, η παλινόρθωση ολοκληρώνεται... Μνημόνια δεν χρειάζονται. Έχουν ήδη ξεπεράσει τους δανειστές (βλ. ασφαλιστικό, εργατικό) και βιάζονται να αποδειχθούν «μνημονιακότεροι» από μόνοι τους...

Όπισθεν ολοταχώς

 

Ο Κυρ. Μητσοτάκης και οι συνέταιροι χορηγοί του, σε αγαστή συνεργασία με τους νέους αρπακτικούς κοτζαμπάσηδες, μετέτρεψαν την πανδημία σε ευκαιρία, για να λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος της χώρας που εθνικοποιήθηκε μετά το 1950. Τότε που η κατεστραμμένη Ελλάδα χρειαζόταν σύγχρονες υποδομές για τη βιομηχανική ανάπτυξή της, απαλλαγμένες από τους ληστρικούς όρους και την εκμετάλλευση των ξένων μονοπωλίων που έλεγχαν την ενέργεια (η βρετανική Πάουερ), τις τηλεπικοινωνίες (η γνωστή εφτάψυχη Siemens) και την ύδρευση (η αμερικανική Ούλεν).

Και για να θυμίσουμε τι σημαίνουν ληστρικοί όροι, έχει ενδιαφέρον να ανατρέξουμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ της 3ης Ιουλίου του 1930 για τις τιμές των εισιτηρίων στα ηλεκτροκίνητα τραμ που έλεγχε η Πάουερ: «Η αγανάκτησις του κόσμου διά την νέαν απότομον αύξησιν των τιμών εισιτηρίων και την κατάργησιν των διαρκών, κορυφωθείσα, εξέσπασε χθες την νύκτα κατά τρόπον λίαν επικίνδυνον. Οι επιβάται, αρνούμενοι να πληρώσουν την νέαν αύξησιν, επετέθησαν κατά των οχημάτων της εταιρείας και έθραυσαν τους υαλοπίνακας αυτών, ασφαλώς δε η έκτασις της επιθέσεως και επομένως των ζημιών θα ήτο μεγίστη, εάν δεν επενέβαινε να διαλύση το εκμανέν πλήθος η μεταμεσονύκτιος νεροποντή. Σήμερον την πρωίαν επιτροπή της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών παρουσιάσθη ενώπιον του υφυπουργού των Συγκοινωνιών κ. Αβραάμ και διεμαρτυρήθη διά την αυθαίρετον αύξησιν των εισιτηρίων των τροχιοδρόμων ως και διά την κατάργησιν των διαρκών εισιτηρίων».

Και αν αυτό είναι αρχαία ιστορία, υπάρχει και νέα. Στη Γαλλία του Μακρόν, ξεσηκώθηκε το 2018 ο κόσμος δημιουργώντας το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», αρχικά διαμαρτυρόμενος για την αύξηση της τιμής των καυσίμων που προκάλεσε η αύξηση του φόρου στα πετρελαιοειδή. Γρήγορα επεκτάθηκε και σε αιτήματα που σχετίζονται με την αγοραστική δύναμη μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων.

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όπου η 4η βιομηχανική επανάσταση, με κινητήρια δύναμη την επιστημονική γνώση και την έρευνα, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ισχύ και την ευημερία όσων ανταποκριθούν στις νέες προκλήσεις, με τη χώρα μας να επιστρέφει στο παρελθόν! Υποβάθμιση της Παιδείας με ταξικά φράγματα, διάλυση των κανόνων και των συνθηκών εργασίας, ελαχιστοποίηση των θέσεων απασχόλησης υψηλής ειδίκευσης και αμοιβής, περιορισμός της εθνικής παραγωγής τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα και ασφυκτική εξάρτηση από τις εισαγωγές.

Και ενώ στις αναγκαίες τότε εθνικοποιήσεις που βελτίωσαν τις δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα πρωταγωνίστησε σε μεγάλο βαθμό ο ιδρυτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας Μητσοτάκης, ο Κυριάκος, ως πρωθυπουργός έχει σχέδιο να επαναφέρει τη χώρα στο προπολεμικό της παρελθόν!

Χειροκρότησαν υποκριτικά αρχικά την αυτοθυσία των εργαζομένων στο ΕΣΥ, αλλά ετοιμάζονται να το περιορίσουν μέχρι διάλυσης. Με τι χρήματα οι εργαζόμενοι, και ιδιαίτερα οι νέοι, θα μπορούν να αγοράσουν υπηρεσίες Υγείας και επικουρική ασφάλιση από τον ιδιωτικό τομέα, όταν δεν έχουν ούτε τη βασική προστασία;

Στραγγαλίζουν το σύνταγμα καταργώντας την ανεξαρτησία όλων των θεσμοθετημένων για τη δημοκρατική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης Αρχών, ελέγχοντας παράλληλα την ενημέρωση των πολιτών.

Έχουν δημιουργήσει και επιβάλει συνθήκες παράλυσης στη Δικαιοσύνη, όπου ουσιαστικά όλα τα μεγάλα σκάνδαλα που αφορούν στελέχη και φίλους της εξουσίας τους παγώνουν μέχρι να παραγραφούν.

Μας προσφέρουν πληροφορίες για τη διαφθορά, αλλά, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, ο τότε αντιεισαγγελέας Αγγελής αρνήθηκε (!) να παραλάβει από το FBI στοιχεία για δωροδοκία υπουργού της Ν.Δ. μέσω συγγενικού προσώπου, ενώ όλες οι λίστες φοροδιαφυγής που στάλθηκαν στην Αθήνα χάθηκαν στα γραφεία υπουργών. Το δε διεθνές σκάνδαλο της Novartis, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του εξελίχθηκε εδώ, μετατράπηκε σε σκευωρία!

Την ίδια στιγμή, όπως αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Spiegel, ο ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς αγόρασε (!) για πρώτη φορά μέσω της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Φορολογικής Υπηρεσίας (BZSt) μυστικά φορολογικά δεδομένα για να αποκαλύψει μαζική απάτη, που αφορά και αρκετές χιλιάδες Γερμανούς, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, έχουν ακίνητα περιουσιακά στοιχεία στο Ντουμπάι.

Λοιπόν; Σε αυτή τη χώρα θα ευτυχίσουν οι νέοι ως γκαρσόνια, ξενοδοχοϋπάλληλοι και μηχανοκίνητοι ντελιβεράδες; Σε αυτή τη χώρα θα δημιουργήσουν οικογένειες και θα αποκτήσουν παιδιά;

Έξυπνη εργασιακή σκοτεινιά

 

Πολλοί εντοπίζουμε τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες μάλιστα κείμενα ή δημόσιες τοποθετήσεις δεν αίρουν. Και είναι γεγονός ότι το κοινό του έχει μεγάλο εύρος, έτσι που δύσκολα γεφυρώνονται οπτικές και συμφέροντα. Άνθρωποι με διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά, με ποικίλες πολιτικές καταγωγές και ιεραρχήσεις, συστεγάζονται. Από άποψη πολιτικών παραδόσεων -που το θεωρώ το εξηγήσιμο και θεωρητικά εύκολο στοιχείο-, το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ εκτείνεται από ριζοσπάστες αριστερούς μέχρι σχεδόν κεντρώους (ακόμα και συντηρητικούς, μιας παλαιάς καραμανλικής κουλτούρας, μπορείς να συναντήσεις).

Η διεύρυνση δηλαδή υπάρχει ήδη, σε ποιοτικό επίπεδο, δεν περιμένει καμία προτροπή για να συντελεσθεί. Το δύσκολο δεν είναι η ταξινόμηση του πολιτικού κοινού ανάλογα με τις πολιτικές γλώσσες και παραδόσεις μέσα από τις οποίες γίνονται οι επεξεργασίες και χτίζεται η καθημερινή πολιτική παραγωγή. Το δύσκολο είναι να δεις τι πραγματικά χτίζει, διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά του νέου κοινού. Όχι τι λέει για τον εαυτό του (πώς αυτοεννοείται) αλλά πώς το συντάσσουν, το ανασυνθέτουν, οι νέες εργασιακές συνθήκες.

Νομίζω, ένα βασικό κλειδί βρίσκεται εκεί. Στην τριπλή σύμπλεξη: κληρονομημένη εργασιακή κουλτούρα, σε σχέση με την υπάρχουσα παραγωγική πραγματικότητα της χώρας και την επικρατούσα ή ανασυντασσόμενη εργασιακή συνθήκη. Οι εργασιακές, πολιτιστικές διαφορές, η κουλτούρα εργασίας δεν «ακολουθεί» και δεν εξηγείται, εύκολα ή ευθύγραμμα, σε σχέση και αναφορά με τις πολιτικές καταγωγές. Οι παραδοσιακές στοιχίσεις (ανήκω στο τάδε κόμμα ή η οικογένειά μου ήταν πάντα δεξιοί ή αριστεροί κ.λπ.) δεν εξηγούν τις νέες αντιφάσεις που ορίζονται από τις μετεξελίξεις στο εργασιακό πεδίο. Αλλά κυρίως δεν εξηγούν αυτά που ορίζονται, που αναπτύσσονται στον αναδυόμενο πολιτισμό των νέων εργασιακών σχέσεων.

Υπάρχει μια στρατηγικά επεξεργασμένη, δομική (εργασιακή) ανασφάλεια, που οδηγεί στην υπεραπασχόληση, όχι μόνο για λόγους υφαρπαγής υπεραξίας, ούτε μόνο γιατί την επιβάλλει η τεράστια ανεργία, αλλά και για λόγους συνθλιπτικής πειθαρχίας. Η υπερεργασία συχνά βρίσκεται πέρα από πραγματικές παραγωγικές ανάγκες και απαιτήσεις. Θα προσπαθήσω να περιγράψω ένα δύσκολο παράδειγμα, αλλά με διευρυνόμενη (λόγω και πανδημίας) εφαρμογή.

Ο εργαζόμενος καθηγητής, ο δάσκαλος, πρέπει να προετοιμάσει το μάθημά του και αφού δημιουργήσει στην τάξη, πρέπει να κάνει -ιδίως στη λεγόμενη ασύγχρονη εκπαίδευση- ένα είδος αναφοράς, περίληψης, μια ανάρτηση των εν τάξει τεκταινομένων. Δηλαδή ο δάσκαλος κάνει μια υπερπαραγωγή πνευματικού υλικού, που ουσιαστικά αποθηκεύεται σε μια αόρατη «τράπεζα θεμάτων».

Αύριο πολλές εργασίες, συνεδριακές ανακοινώσεις, διδακτορικά κ.λπ. θα χρησιμοποιούν αυτή την τεράστια ανώνυμη και δωρεάν πνευματική ύλη. Φυσικά, καλό είναι να αποτελεί η παραγωγή στην τάξη συλλογικό κτήμα σε γνωστικό επίπεδο. Οι μελετητές να ερευνούν έχοντας ήδη πεδίο.

Αλλά δεν αναφέρομαι στο γνωστικό, μα στο εμπορικό. Πόσα προγράμματα θα έχουν παπαγαλίες στις επιμορφώσεις, αλιευμένες από αυτή την ανώνυμη «μη πατενταρισμένη», σωρευμένη πνευματική ύλη; Πόση εμπορική αξία θα έχει αυτή η ύλη που αποταμιεύεται; Μοιάζει εργασιακά απόμακρο, είναι ήδη εδώ. Η εργασιακή υπεραξία που λέγαμε προηγουμένως. Και αναφέρω μια από τις πιο ήπιες και πλέον ποιοτικές εκδοχές της υπερεργασίας.

Κρατήστε αυτό: Θα έχουμε εξατομίκευση της πειθαρχίας και συγχρόνως ανώνυμη και χωρίς δικαιώματα πνευματική - διδακτική παραγωγή.

Η εργασιακή κατάσταση επισωρεύει επιμελημένες και πολυεστιακές ανασφάλειες (πρέπει διαρκώς να αποδεικνύεις - επιδεικνύεις την αφοσίωση, τον ζήλο, να περιγράφεις αυτό που κάνεις και να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος για μια έκτακτη βάρδια) που, πέρα από την καταστροφή της εργασιακής αλληλεγγύης (ακόμα και με τις συνδικαλιστικές παραμορφώσεις), απαλλοτριώνουν πνευματικές ποιότητες.

Ο νέος χώρος εργασίας απαλλοτριώνει πνευματικά, συνειδησιακά, συμπεριφορικά αγαθά. Ο χώρος σκέψης (σήμερα και η απλούστερη χειρωνακτική εργασία απαιτεί σκέψη και διανοητική συμμετοχή, συχνά υψηλής ειδίκευσης) αποτελεί το πεδίο υπεραξίας και υφαρπαγής (της). Θα προσπαθήσω σε επόμενο κείμενο να δω τις επιπτώσεις του φαινομένου στην πολιτική παραγωγή, αλλά και στην έννοια της φιλίας και της προσωπικής επαφής.

Μήπως να μιλήσουμε για τετραήμερη εργασία;

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει καμία σχέση με τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς που υπάρχουν σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο σχετικά με τη βελτίωση της εργασίας. Την ώρα που έχει ανοίξει μια συζήτηση για εργάσιμη εβδομάδα τεσσάρων ημερών, χωρίς μείωση αποδοχών, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη ανοίγει τον δρόμο για δεκάωρα και δωδεκάωρα απλήρωτης εργασίας. Η κυβέρνηση των αρίστων και σε αυτό το πεδίο είναι αναχρονιστική και κοιτάζει στο παρελθόν. Επιβραβεύει τα ελαστικά ωράρια και δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για να παραβιάζεται και αυτή ακόμη η νομιμότητα εις βάρος των εργαζομένων. Φροντίζει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που απαιτούν την επιβολή συνθηκών μεσαίωνα με την κατάργηση κατακτήσεων δεκαετιών. Ό,τι δεν κατάφεραν αυτοί οι επιχειρηματικοί κύκλοι να επιβάλουν με τα Μνημόνια, βρήκαν τώρα την πρόθυμη κυβέρνηση για να τα υλοποιήσει...

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά ήρθε από την Ισλανδία, η οποία κατατάσσεται σε μία από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. Η μικρή αυτή σκανδιναβική χώρα ξεκίνησε ένα πείραμα μετά από αίτημα των συνδικάτων για την εφαρμογή τετραήμερης εβδομάδας εργασίας με τον ίδιο μισθό. Περισσότερο από το 1% του εργατικού δυναμικού, δηλαδή πάνω από 2.500 εργαζόμενοι σε 100 διαφορετικούς εργασιακούς χώρους (γραφεία, νοσοκομεία, παιδότοποι και κοινωνικές υπηρεσίες), συμμετείχε στο μεγαλύτερο πιλοτικό πρόγραμμα παγκοσμίως. Το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία. Τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα ήταν η αύξηση της παραγωγικότητας, η μείωση του εργασιακού άγχους, η βελτίωση της υγείας αλλά και των ανθρώπινων σχέσεων τόσο στο σπίτι όσο και στον χώρο εργασίας.

Δεν υπάρχουν λοιπόν μόνο τριτοκοσμικές αναζητήσεις για την ισοπέδωση όσων έχει πετύχει η αναπτυγμένη Δύση. Αυτά, βέβαια, συμβαίνουν σε μια χώρα όπου τα συνδικάτα διεκδικούν και αναζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ύστερα από διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες, συμφώνησαν να εφαρμοστεί το συγκεκριμένο μέτρο και σε άλλες κατηγορίες ώστε να μπορεί να ενταχθεί το 86% των εργαζομένων.

Η συγκεκριμένη ιδέα της τετραήμερης εργασίας γίνεται ολοένα και πιο ελκυστική ενώ κάποιοι βλέπουν την ευκαιρία για κάποιας μορφής ελαστική εργασία υπέρ των εργοδοτών. Κατ’ αρχάς στο Ηνωμένο Βασίλειο 45 βουλευτές από διαφορετικά κόμματα προτείνουν να συσταθεί επιτροπή που θα μελετήσει το θέμα. Στην Ισπανία οι διαδικασίες είναι πιο προχωρημένες και έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα εφαρμοστεί πιλοτικό πρόγραμμα τεσσάρων εργάσιμων ημερών, με τους εργαζόμενους να δουλεύουν 32 ώρες την εβδομάδα χωρίς μείωση των αποδοχών τους για μια τριετία ώστε να βγουν αντικειμενικά συμπεράσματα. Μάλιστα το πρόγραμμα αυτό θα επιδοτηθεί με 50 εκατ. ευρώ και υπολογίζεται ότι θα αφορά μέχρι και 6.000 εργαζόμενους. Αντίστοιχοι προβληματισμοί υπάρχουν στη θυγατρική της Microsoft στην Ιαπωνία, όπου η κυβέρνηση αντιμετωπίζει θετικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο να γενικευθεί και αναζητά κίνητρα για τις επιχειρήσεις.

Μάλλον όσοι ασχολούνται δεν είναι αιθεροβάμονες. Στην Ελλάδα πάντως η ΓΣΕΕ ασχολείται με άλλα θέματα και, φυσικά, η κυβέρνηση είναι το τελευταίο πράγμα που την απασχολεί...

Το φρούτο, το κνούτο κι ο Τσίπρας

 

Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Πρώτον, κάνουν περίπου ό,τι θέλουν, λες και ζούμε σε απόλυτη μοναρχία. Μοιράζουν και μοιράζονται δημόσιο χρήμα, λες και ζούμε σε απόλυτη μοναρχία. Χρησιμοποιούν το κράτος σαν ιδιοκτησία τους, λες και είμαστε σε απόλυτη μοναρχία. Εμφανίζονται, φωτογραφίζονται και ακκίζονται σε εκδηλώσεις που μπλέκουν τη διπλωματία με τα πεθερικά και τα κρατικά με τα συζυγικά, λες και ζούμε σε απόλυτη μοναρχία. Μιλούν, στήνονται, φέρονται, λατρεύονται, ανυμνούνται και ηγούνται λες και ζούμε σε απόλυτη μοναρχία.

Δεύτερον, όλα όσα διαπράττουν τα διαπράττουν χωρίς καμιά ντροπή. Με υπερηφάνεια. Δεν τους νοιάζει, έχουν πλάτες, πώς το λένε, να εμφανίζονται σαν απόλυτη μοναρχία. Ο μονάρχης, η σύζυγος του μονάρχη, η οικογένεια του μονάρχη, η οικογένεια της συζύγου του μονάρχη. Ποιητική αδεία: ήταν πάντα αστός, είναι πια καθεστώς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτοπροσώπως, είτε τρώει και πίνει στο Δεσποτικό, είτε τρώει και πίνει με τις απευθείας αναθέσεις, είτε τρώει και πίνει με τα μυστήρια των πόθεν έσχες, είτε γενικώς τρώει και πίνει, ένα είναι σίγουρο: Λογαριασμό δεν δίνει.

Συμπέρασμα πρώτο: Ας αφήσουν τις αυταπάτες όσοι πιστεύουν ότι μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας, αργά ή γρήγορα ο Τσίπρας θα είναι πάλι πρωθυπουργός. Λάθος! Που μπορεί να οδηγήσει σε πολλά λάθη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας δεν έχουν τα διαπιστευτήρια πρόσβασης στην πολιτική εξουσία από κείνους που κρατούν τα κλειδιά της πραγματικής εξουσίας. Εκείνοι που έχουν τα γένια και τα  χτένια, το χρήμα και το νήμα, τα βαπόρια και τα κοκόρια, τον έχουν καταγράψει ως κόμμα ΚΑΤΑ της εξουσίας. Ακριβέστερα, κατά της εξουσίας τους. Και ορθώς, εδώ που τα λέμε.

Συμπέρασμα δεύτερο: Τυχόν προσδοκίες για ώριμο φρούτο ξεχάστε τις. Ώριμο κνούτο να περιμένετε. Όταν υπάρχει τόση ανάκαμψη να μπουκωθούν που μέχρι και η Κομισιόν δυσανασχετεί. Τόσες δουλειές να προσποριστούν. Τόσους διορισμούς να διαπράξουν. Τόση δημόσια περιουσία να αρπάξουν. Τόσα ιμάτια να μοιραστούν. Τόση τάξη να επιβάλουν. Τότε είναι λογικό να κάνουν τα πάντα για να μην ξαναζήσουν τη... βαρβαρότητα του Τσίπρα. Και θα κάνουν τα πάντα -έχουν την τεχνογνωσία-, από τα οποία εντιμότερα τα μικρά εγκλήματα κι οι μικρές δολοφονίες που διαπράττουν ήδη.

Συμπέρασμα τρίτο: Θα δούμε και χειρότερα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει να επιμένει. Κι επειδή η πρόβλεψη λέει ότι θα επιμείνει, κρατάτε νερό για τον ανήφορο που είναι μπροστά. Και υπομονή, κουράγιο, πλακάτ, πανό, τη γλώσσα και τις ρίζες σας. Σφιχτή παράταξη. Στην καθεστωτική τεχνογνωσία των λίγων μοναδική απάντηση είναι η δημοκρατική τεχνογνωσία των πολλών. Παλιά μου τέχνη κόσκινο...

Τι Στεφανόπουλος, τι Μητσοτάκης

 

Το 1947 ο Στέφανος Στεφανόπουλος, υπουργός Συντονισμού, συναντήθηκε με τον Αμερικανό τοποτηρητή Πόρτερ λίγο μετά την ανακοίνωση του Δόγματος Τρούμαν, που έφερε πόρους στη διαλυμένη Ελλάδα. Ο Στεφανόπουλος φέρεται να ζήτησε περισσότερα χρήματα και λιγότερους ελέγχους. Ο Πόρτερ φέρεται να εξοργίστηκε τόσο που χαστούκισε τον Στεφανόπουλο. Ο δαρμένος, δε, σε ένα γνήσιο δείγμα υποτέλειας, έκανε τις επόμενες μέρες δώρο στη σύζυγο του Πόρτερ ένα πολύτιμο περιδέραιο.

Δεν πρέπει να εντυπωσιάζει η απαξιωτική κίνηση του Πόρτερ. Σε άρθρο του για την Ελλάδα εκείνη την εποχή έλεγε ότι οι «κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες, διάγουν εν πλούτω και χλιδή», σε αντίθεση με τα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που έχουν «άθλιο βίο». Σε άλλο άρθρο του ανέφερε πως «η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας».

Ερχόμαστε στην Ελλάδα του 2021. Το ασφαλιστικό Χατζηδάκη - Μητσοτάκη (το ασφαλιστικό Πινοσέτ, για να συνεννοούμαστε) μετατίθεται για τον Σεπτέμβριο. Ρεπορτάζ σε μέσα του εξωτερικού αναφέρουν πως οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών έφριξαν με όσα είδαν και όσα δεν είδαν στο σχέδιο της Ελλάδας για άντληση πόρων από το ταμείο ανάκαμψης. Οι Έλληνες κυβερνητικοί είχαν συμπεριλάβει το ασφαλιστικό στις δράσεις του σχεδίου, ωστόσο δεν είχαν επισυνάψει ούτε κουβέντα κάποιας σχετικής και αναγκαίας μελέτης.

Προέβλεπαν μάλιστα οι αποστολείς του σχεδίου πως η ελληνική οικονομία θα έχει ανάπτυξη 3,5 με 4% ανάπτυξη για τα επόμενα 35 χρόνια. Και τελικά, από τις αναλογιστικές μελέτες, που έφτασαν στις Βρυξέλλες διά της πλαγίας, ανέβαζαν το κόστος μετάβασης στο νέο σύστημα στα 75 με 78 δισ. ευρώ. Μαθημένοι οι Ευρωπαίοι από τις σχεδόν δεκαετείς διαπραγματεύσεις με την Αθήνα, έστειλαν το απλό μήνυμα: «Είτε κόβετε συντάξεις από τώρα είτε βάζετε φόρο για να καλυφθεί η χασούρα».

Το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής θα ήταν καταστροφικό για μια κυβέρνηση που εξελέγη με την υπόσχεση πως θα μειώσει τους φόρους. Το να φορτώσεις στη μετα-πανδημική οικονομία που κατέγραψε τη μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη πρόσθετη φορολογία, που θα κυμαίνεται ανά έτος από 1 έως 2,5 δισ., μοιάζει με πολιτική αυτοκτονία. Και μην ξεχνάμε ότι πριν την πανδημία η Ν.Δ. κατάφερε να φέρει ύφεση σχεδόν 1% στην ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό και επελέγη η προσωρινή υποχώρηση.

Είναι σχεδόν αδύνατον να πίστευαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πως θα περνούσε ένα ατεκμηρίωτο και καταστροφικό σχέδιο από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η κυβέρνηση προσπάθησε λοιπόν να λύσει το ζήτημα με τον κλασικό τρόπο: να περιορίσει τις αντιδράσεις κανονίζοντας ποιος θα πάρει τη «δουλειά». Και απέτυχε γιατί οι δεξιοί ερασιτεχνισμοί δεν περνούν στη γερμανική Ευρώπη.

Πολλά έχουν αλλάξει μέσα σε 75 χρόνια. Δεν πέφτουν πια πραγματικές σφαλιάρες από τους επικυρίαρχους, ούτε είναι τόσο μοιρολάτρες οι φτωχοί. Ωστόσο αυτή που παραμένει αναλλοίωτη είναι η πείνα των δεξιών κυβερνώντων για δημόσιο χρήμα. Αφού το μαξιλάρι των 37 δισ. εξανεμίστηκε, ήρθε η ώρα του ασφαλιστικού.