Το 1947 ο Στέφανος Στεφανόπουλος, υπουργός Συντονισμού, συναντήθηκε με τον Αμερικανό τοποτηρητή Πόρτερ λίγο μετά την ανακοίνωση του Δόγματος Τρούμαν, που έφερε πόρους στη διαλυμένη Ελλάδα. Ο Στεφανόπουλος φέρεται να ζήτησε περισσότερα χρήματα και λιγότερους ελέγχους. Ο Πόρτερ φέρεται να εξοργίστηκε τόσο που χαστούκισε τον Στεφανόπουλο. Ο δαρμένος, δε, σε ένα γνήσιο δείγμα υποτέλειας, έκανε τις επόμενες μέρες δώρο στη σύζυγο του Πόρτερ ένα πολύτιμο περιδέραιο.
Δεν πρέπει να εντυπωσιάζει η απαξιωτική κίνηση του Πόρτερ. Σε άρθρο του για την Ελλάδα εκείνη την εποχή έλεγε ότι οι «κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες, διάγουν εν πλούτω και χλιδή», σε αντίθεση με τα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που έχουν «άθλιο βίο». Σε άλλο άρθρο του ανέφερε πως «η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας».
Ερχόμαστε στην Ελλάδα του 2021. Το ασφαλιστικό Χατζηδάκη - Μητσοτάκη (το ασφαλιστικό Πινοσέτ, για να συνεννοούμαστε) μετατίθεται για τον Σεπτέμβριο. Ρεπορτάζ σε μέσα του εξωτερικού αναφέρουν πως οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών έφριξαν με όσα είδαν και όσα δεν είδαν στο σχέδιο της Ελλάδας για άντληση πόρων από το ταμείο ανάκαμψης. Οι Έλληνες κυβερνητικοί είχαν συμπεριλάβει το ασφαλιστικό στις δράσεις του σχεδίου, ωστόσο δεν είχαν επισυνάψει ούτε κουβέντα κάποιας σχετικής και αναγκαίας μελέτης.
Προέβλεπαν μάλιστα οι αποστολείς του σχεδίου πως η ελληνική οικονομία θα έχει ανάπτυξη 3,5 με 4% ανάπτυξη για τα επόμενα 35 χρόνια. Και τελικά, από τις αναλογιστικές μελέτες, που έφτασαν στις Βρυξέλλες διά της πλαγίας, ανέβαζαν το κόστος μετάβασης στο νέο σύστημα στα 75 με 78 δισ. ευρώ. Μαθημένοι οι Ευρωπαίοι από τις σχεδόν δεκαετείς διαπραγματεύσεις με την Αθήνα, έστειλαν το απλό μήνυμα: «Είτε κόβετε συντάξεις από τώρα είτε βάζετε φόρο για να καλυφθεί η χασούρα».
Το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής θα ήταν καταστροφικό για μια κυβέρνηση που εξελέγη με την υπόσχεση πως θα μειώσει τους φόρους. Το να φορτώσεις στη μετα-πανδημική οικονομία που κατέγραψε τη μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη πρόσθετη φορολογία, που θα κυμαίνεται ανά έτος από 1 έως 2,5 δισ., μοιάζει με πολιτική αυτοκτονία. Και μην ξεχνάμε ότι πριν την πανδημία η Ν.Δ. κατάφερε να φέρει ύφεση σχεδόν 1% στην ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό και επελέγη η προσωρινή υποχώρηση.
Είναι σχεδόν αδύνατον να πίστευαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πως θα περνούσε ένα ατεκμηρίωτο και καταστροφικό σχέδιο από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η κυβέρνηση προσπάθησε λοιπόν να λύσει το ζήτημα με τον κλασικό τρόπο: να περιορίσει τις αντιδράσεις κανονίζοντας ποιος θα πάρει τη «δουλειά». Και απέτυχε γιατί οι δεξιοί ερασιτεχνισμοί δεν περνούν στη γερμανική Ευρώπη.
Πολλά έχουν αλλάξει μέσα σε 75 χρόνια. Δεν πέφτουν πια πραγματικές σφαλιάρες από τους επικυρίαρχους, ούτε είναι τόσο μοιρολάτρες οι φτωχοί. Ωστόσο αυτή που παραμένει αναλλοίωτη είναι η πείνα των δεξιών κυβερνώντων για δημόσιο χρήμα. Αφού το μαξιλάρι των 37 δισ. εξανεμίστηκε, ήρθε η ώρα του ασφαλιστικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου