Πρώτα συναντήθηκε εν χορδαίς και οργάνοις με τον Μητσοτάκη. Συνάντηση που και οι δυο πλευρές χαρακτήρισαν καλή, ειλικρινή και παραγωγική. Τι είδους παραγωγή υπήρξε για τον Ανδρουλάκη δεν έγινε σαφές, αλλά για τον Μητσοτάκη υπήρξε σίγουρα η εικόνα που διαδόθηκε από όλα τα ΜΜΕ: Δίαυλοι επικοινωνίας, κοινό έδαφος, προσπάθεια συναινέσεων. «Τανγκό» για δύο. Συμπέρασμα στο οποίο ο Ανδρουλάκης έσπευσε εμμέσως πλην σαφώς να συναινέσει, όταν ανακοίνωσε εν μέσω τον ρημαγμένων αρχαίων της Βενιζέλου, ότι το Μετρό της Θεσσαλονίκης φωτίζει μεταξύ άλλων και την ιστορία της πόλης. Την ιστορία, όχι την κακοποίησή της! Την ιστορία, όχι το σκάνδαλο Μητσοτάκη που αποφάσισε και διέταξε αυτή την κακοποίηση.
Ύστερα, μετά τις αντιδράσεις, έστριψε το τιμόνι του και πάλι στις ανέξοδες πολιτικές αγριάδες. Καμιά περίπτωση δεν υπάρχει να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, δήλωσε. Απαντώντας μάλιστα στην κριτική του Τσίπρα για τα «συναινετικά» του έβγαλε νύχια από κείνα που όπως φαίνεται κρατάει από τότε που ήταν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, την εποχή της αντισύριζα σύμπραξης με τον Σαμαρά: «Ο κ. Τσίπρας πρέπει να κάνει ένα συνέδριο για να αποφανθεί πώς για πρώτη φορά ένα κόμμα στη μεταπολίτευση ηττήθηκε δυο φορές και τη δεύτερη με πάνω από 20%. Είναι παράλογο να μου κάνει μαθήματα αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται τόσο καιρό να γίνει το αντίπαλο δέος της ΝΔ, για να πάει στο τέλος να συγκυβερνήσει μαζί της».
Νεύρα! Και δεν μπορεί να πιστέψει κανείς! Ότι ο ίδιος συμμετείχε ασμένως -εκεί μάλιστα έλαμψε για πρώτη φορά το άστρο του- στη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά, θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Τώρα είναι αντίπαλο δέος! Θα πρέπει επίσης να ξεχάσουμε, πίσω από την αγέρωχη άρνησή του να δεχτεί μαθήματα αντιπολίτευσης, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει ένα συνέδριο γιατί ηττήθηκε εκλογικά δυο φορές, το ΠΑΣΟΚ του πρέπει να κάνει τουλάχιστον δέκα, γιατί εξαερώθηκε. Και θα πρέπει επίσης να ξεχάσουμε ότι ακόμα και στις τελευταίες εκλογές ο Ανδρουλάκης έβλεπε την πλάτη του Τσίπρα από μακριά. Και κομπάζει τώρα ως αξιωματική αντιπολίτευση όχι με την αξία του, αλλά με ξένες πλάτες, που λέει το άσμα. Τίνος και τίνων πλάτες είναι γνωστό τοις πάσι.
Σε κάθε περίπτωση, το άμεσο μέλλον θα δείξει τι επιδιώκει και τι είναι έτοιμος να διαπράξει ο καθένας. Ουδείς όμως έχει υποχρέωση να πιστεύει τις αντιδεξιές διαβεβαιώσεις του Ανδρουλάκη, με δεδομένη τη χορευτική και πολιτική του διαδρομή, ιδιαίτερα την έφεσή του στο «τανγκό». Και κανείς δυστυχώς δεν μπορεί να χαίρεται γι’ αυτό, σε μια εποχή που η πραγματικότητα «φωνάζει» απαιτώντας εντελώς διαφορετικές συγκλίσεις και συναινέσεις από τους χαριεντισμούς με τον ωτακουστή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου