«Όλη δόξα, όλη χάρη», η εθνική μας τρολιά!!!

 

Μα γιατί ενόχλησε η εθνική παλιγγενεσία του Βημαgazino; Δεν είναι αληθές μήπως ότι ο Μητσοτάκης, ως άλλος Μακρυγιάννης, γράφει νέα κεφάλαια στην ένδοξη ελληνική Ιστορία; Μήπως η Γιάννα Αγγελοπούλου δεν είναι η νέα Μπουμπουλίνα που θα φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της φιέστας του εορτασμού των 200 χρόνων;

Προς τι το γέλιο και ο καγχασμός που ακολούθησε ένα εθνικόν και αρμόζον πρωτοσέλιδο, με την ελληνική λεβεντιά να δίνει τα φώτα της σε όλη την Ευρώπη; Μήπως σε συνθήκες πολέμου, όπως αυτή της πανδημίας, δεν είναι η χώρα μας η μόνη που τα πηγαίνει τόσο καλά;

Αλλά πώς να καταλάβουν τους μένουμεψωροκώσταινα τα απλυταριά που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις; Πώς να αντιληφθούν το μεγαλείο του Αδώνιδος που, παρά την πανδημία, σπεύδει να πάρει άδεια για να μυρώσει το παιδί του προέδρου της Ανεξάρτητης Αρχής για τις δημόσιες συμβάσεις Γιώργου Καταπόδη;

Με κουμπαριές και ρουσφέτια πορεύτηκε 200 χρόνια αυτή η χώρα και είδε χαΐρι και προκοπή. Θα αλλάξουμε τα ήθη αυτού του τόπου επειδή δεν επιτρέπονται τα βαφτίσια εν μέσω πανδημίας; Για τους πληβείους μπορεί. Για όσους τελούν θεάρεστο κυβερνητικό έργο υπάρχουν και οι ειδικές άδειες και μάλιστα ανορθόγραφες.

Μήπως δεν είναι άξιο χειροκροτημάτων το «έξυπνο έργο» της κυβέρνησης να είναι έναν χρόνο η χώρα σε lockdown και να μην έχουν ενισχύσει ούτε στο ελάχιστο το σύστημα δημόσιας Υγείας; Που οι γιατροί αναγκάζονται να «επιλέγουν» ασθενείς, ενώ κάποιοι φιλοξενούνται σε δωμάτια χωρίς καν τουαλέτα;

Που έχει αλυσοδέσει με απαγορεύσεις τους πολίτες για να περνάει ανενόχλητη τα νομοσχέδια που επιθυμεί (αναμένεται και το ασφαλιστικό) και στις αντιδράσεις έχει προβλέψει να ενοχοποιεί όσους διαμαρτύρονται και να τους ξυλοφορτώνει;

Μήπως δεν δημιουργεί ρίγη εθνικής συγκίνησης η ομοψυχία με την οποία επιτίθενται οι υπουργοί σε όσους διαφωνούν ταυτίζοντάς τους με τρομοκράτες, παρανόμους και χούλιγκαν; Ώς το Ουαγκουντούγκου έφτασε η χάρη της κυβέρνησης και επευφημούν τον ηρωικό πρωθυπουργό με likes που δεν του προσφέρουν οι αχάριστοι συμπολίτες του.

Ορθότερο, βέβαια, θα ήταν ένα πιο αυτοαναφορικό πρωτοσέλιδο. Άλλωστε οι υπουργοί μας έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους Ευρωπαίους ηγέτες σε αποτελεσματικότητα, αποφασιστικότητα και εθνοσωτήριον πνεύμα.

Και, πραγματικά, αν χρειαζόταν σήμερα να επιλέξουμε τον πιο επιτυχημένο, θα δυσκολευόμασταν: Τον Μ. Χρυσοχοΐδη, που εφοδιάζει τη χώρα με αστυνομικούς και περιπολικά για να συλλάβει τον κορωνοϊό; Τη Λίνα Μενδώνη, που μπροστά στις επενδύσεις δεν λογαριάζει ούτε αρχαίο πολιτισμό, ούτε σύγχρονο, ούτε θυσιάζει κανέναν Λιγνάδη; Τη Νίκη Κεραμέως, που πέταξε 24.000 φοιτητές εκτός πανεπιστημίων και έβαλε αστυνομικούς εντός; Τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη, που υψώνουν τη στρεψόδικη κραυγή του ο μεν και την περισπούδαστη δικολαβία του ο δε και βαφτίζουν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα αριστερή ιδεοληψία;