Είναι «ήρωες» οι αστυνομικοί στο Πέραμα; Ντροπή σας, λίγη εν συναίσθηση δε βλάπτει

 

Έχουμε χάσει το μέτρο. Ως κοινωνία, ως έθνος που θα έπρεπε να σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία του, τις παραδόσεις του.

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν σέβεται απολύτως τίποτε και για το λόγο αυτό η χώρα μας μικραίνει, φθίνει.

Κι ένα κλασικό παράδειγμα για το πώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει το παρελθόν της και δεν έχει κανένα μέλλον είναι η αναζήτηση ηρώων. Είναι η ίδια η αντιμετώπιση του όρου «ήρωας» στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Τι ήταν ήρως στην μυθολογία, στην αρχαία Ελλάδα; Σύμφωνα με τους μελετητές «ως ήρωας στη μυθολογική παράδοση αλλά και ως σύγχρονο κοινωνικό αρχέτυπο εννοείται κάποιος άνδρας ή γυναίκα (ηρωίδα), που μπορεί να εμφανίζεται παραδοσιακά ως πρωταγωνιστής ενός μύθου, ενός θρύλου ή έπους και που κατέχει ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει ο μέσος άνθρωπος.

Η θεμελιώδης έννοια που χαρακτηρίζει τον Αρχαίο Έλληνα ήρωα είναι η έννοια του κλέους. Ως κλέος, ορίζεται η δόξα, η φήμη που αποκτά όχι μόνο ο ήρωας, αλλά και η οικογένειά του και οι μετέπειτα από αυτόν γενιές χάρη στα ανδραγαθήματά του στο πεδίο της μάχης. Η έννοια του κλέους συνδυάζεται με τις συνώνυμες έννοιες της αριστείας και της υστεροφημίας».

Υπάρχει λοιπόν ο ομηρικός ήρωας, που ξεχωρίζει για την ανδρεία του. Υπάρχει και ο άνθρωπος της αυτοθυσίας, που προβαίνει σε γενναίες πράξεις και μπορεί να μένει αφανής.

Υπάρχει και ο ήρωας ως πρότυπο για να θαυμάζουμε και να μιμούμαστε οι υπόλοιποι.

Ρωτώ λοιπόν ξεκάθαρα: Γιατί είναι ήρωες οι 7 αστυνομικοί που πυροβόλησαν 38 φορές σε βάρος τριών ανηλίκων κλεφτρονιών;

Γιατί τους επευφημούσαν και τους φώναζαν «ήρωες» όταν έμειναν προχθές ελεύθεροι;

Ποιο είναι το ανδραγάθημα που έκαναν ώστε να τους «σηκώσουμε στα χέρια» ή να «άρουμε τις πύλες για να περάσουν;»

Προσοχή. Δεν κάνω καμιά αξιολογική κρίση για το αν έκαναν καλά τη δουλειά τους ή όχι. Αυτά θα τα βρει η Δικαιοσύνη και –υποθέτω- οι υπηρεσίες της Αστυνομίας που λειτουργούν, θέλω να πιστεύω, ανεξάρτητα και με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Κι αφού αποφάσισαν οι δικαστές να αφεθούν ελεύθεροι, τότε καλώς έγινε.

Όμως, πώς τολμούν κάποιοι, κατά βάση αμόρφωτοι συνδικαλιστές αστυνομικοί της πεντάρας, και αποκαλούν ήρωες συναδέλφους τους οι οποίοι σκότωσαν έναν 18χρονο;

Λίγος σεβασμός και μόνο για τον νεκρό δεν θα έπρεπε να υπάρχει; Για τους γονείς του που δεν έχουν το παιδί τους, λίγος σεβασμός δεν θα έπρεπε να υπάρχει;

Ή μήπως γιατί είναι τσιγγάνος η αξία της ζωής είναι μικρότερη, κι άρα βρίσκουμε χρόνο να πανηγυρίσουμε και να φτιάξουμε κι άλλους ήρωες;

Ντροπή, είναι η μοναδική λέξη που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί όταν αποκαλεί «ήρωες» κάποιους που δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αλλά και οι σύγχρονοι, είχαν στο μυαλό τους.

Δεν είναι ήρωες οι αστυνομικοί γιατί δεν έκαναν τίποτε ηρωϊκό. 38 σφαίρες σε 3 άοπλους έριξαν. Που είναι το ηρωϊκό, πέραν του ότι δεν υπάρχει σεβασμός γι’ αυτό το νεκρό παιδί.

Όχι, δεν είναι ήρωες ούτε οι αστυνομικοί, ούτε παλιότερα ο Κουφοντίνας, όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του.

Δεν είναι ήρωας κανένας άνθρωπος που βάζει τον εαυτό του και την προβολή του πάνω από το κοινό καλό.

Δεν είναι ήρωας κανένας από εκείνους που προσέβαλαν και προσβάλλουν τις ελευθερίες των ανθρώπων, τη Δημοκρατία, τις αξίες που έχτισαν αυτό τον τόπο.

Ηρωας ήταν ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα, ο Υψηλάντης, ο Καραϊσκάκης.

Ηρωες ήταν όλα τα πεινασμένα, βρόμικα, κουρασμένα παιδιά που πολέμησαν στην Αλβανία, αδιαφορώντας για τη ζωή τους και βάζοντας την ελευθερία του τόπου πάνω από όλα.

Ηρωες είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου, είναι ο Γρηγόρης Λαμπράκης, είναι ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης.

Ηρωες είναι οι νεκροί πιλότοι μας που δίνουν καθημερινές μάχες στο Αιγαίο.

Φτάνει πια με την κακοποίηση του όρου.

Αν η Ελλάδα χρειάζεται ήρωες ας τους φτιάξει, ας τους βρει στην καθημερινότητα. Είναι πολλοί και είναι αφανείς.

Και οι αστυνομικοί που έπεσαν στο καθήκον ήρωες είναι και πρέπει να τους τιμούμε.

Δεν είναι όμως ήρωες κάποιοι που έκαναν τραγικά λάθη, οι ίδιοι και οι ανώτεροί τους, με αποτέλεσμα την τραγωδία στο Πέραμα.

Αν η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε ζυγαριά και ανάλογα με το χρώμα, τη ράτσα ή την κοινωνική τάξη τη μετράμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Γιατί αν στη θέση του τσιγγάνου ήταν το παιδί μου, το παιδί σου ή το παιδί του γείτονα που έκλεψε το αυτοκίνητο του μπαμπά για να πάει βόλτα και κατέληξε με μια αστυνομική σφαίρα στο στήθος, τότε θα ντρεπόμασταν να αποκαλούμε ήρωες τους αστυνομικούς.

Αραγε, ο Κορκονέας είναι ήρωας; Ηρεμα ρωτάω.

Λίγος σεβασμός, λοιπόν, στους πραγματικούς ήρωες.

Και ακόμη περισσότερος σεβασμός σε ένα παιδί που σήμερα είναι στο χώμα.